تاثیر محلول پاشی روی و پتاسیم بر صفات فیزیولوژیک و عملکرد گلرنگ در شرایط تنش خشکی

به منظور بررسی تاثیر محلول پاشی روی و پتاسیم بر صفات فیزیولوژیک و عملکرد گلرنگ بهاره رقم اصفهان ۱۴، در شرایط تنش خشکی، آزمایشی گلدانی در گلخانه دانشگاه یاسوج در سال ۱۳۸۷ اجرا شد. آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی با سه تکرار انجام گرفت. عامل های آزمایشی شامل تنش خشکی در چهار سطح (S۱: بدون تنش، S۲: تنش در مرحله رویشی، S۳: تنش در مرحله گلدهی و گرده افشانی، S۴: تنش در مرحله پرشدن دانه) و محلول پاشی در چهار سطح (F۱: بدون محلول پاشی، F۲: محلول پاشی آب مقطر، F۳: محلول پاشی سولفات روی، F۴: محلول پاشی سولفات پتاسیم) اعمال شد. نتایج نشان داد که در شرایط تنش خشکی در مرحله رشد رویشی، گیاهانی که با عناصر روی و پتاسیم محلول پاشی شده بودند، دارای میزان بالاتری از کلروفیل a (۲/۲۵ درصد)، پرولین (۸/۸۷ درصد) و قندهای محلول کل (۵/۹۹ درصد) نسبت به تیمارهای بدون محلول پاشی بودند. محلول پاشی در تیمار تنش مرحله زایشی باعث افزایش کلروفیل a (۲۶ درصد)، کلروفیل a+b (۳۲ درصد)، پرولین (۵۱ درصد) و قندهای محلول کل (۹/۲۶ درصد) شد؛ اما در تیمار تنش مرحله پرشدن، تنها قندهای محلول کل (۴/۴۱ درصد) افزایش یافت. محلول پاشی روی و پتاسیم عملکرد دانه را در همه تیمارهای تنش، به جز تنش مرحله گلدهی و گرده افشانی، افزایش داد. به طورکلی، هم تنش خشکی و هم محلول پاشی روی و پتاسیم سبب افزایش میزان کلروفیل، پرولین و قندهای محلول کل برگ در همه مراحل رشد گلرنگ شدند. در پایان نیز عملکرد دانه گیاه در گیاهان تحت تنش کاهش یافت؛ اما با محلول پاشی روی و پتاسیم افزایش نشان داد. بنابراین محلول پاشی این دو عنصر، با افزایش غلظت اسمولیت هایی از جمله قندهای محلول و پرولین و در نتیجه کمک به حفظ فشار اسمزی در سلول ها، در تحمل تنش خشکی به گیاه کمک کرد.