اثر گلوکز، فروکتوز و ساکارز بر عمر گلجای، آنزیم های آنتی اکسیدانی و برخی شاخص های فیزیولوژیک گل شاخه بریده میخک رقم ’یلو کندی‘

میخک یکی از مهم­ترین گل­های شاخه­بریده جهان است که ماندگاری کوتاه آن موجب کاهش بازارپسندی این گیاه شده است. استفاده از قندها در محلول گلجای، عمر پس از برداشت گل­های شاخه­بریده را افزایش می­دهد. به­منظور بررسی اثر سطوح مختلف (صفر، ۵۰ و ۱۰۰ گرم بر لیتر) سه نوع قند (گلوکز، فروکتوز و ساکارز) و دو زمان کاربرد قند (۲۴ ساعت اول و ۲۴ ساعت دوم پس از برداشت، سال ۱۳۹۸) بر عمر پس از برداشت گل­های شاخه­بریده میخک رقم ’یلو کندی‘، آزمایشی فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی در سه تکرار اجرا شد. نتایج نشان داد که اثر سطوح مختلف قندها روی همه صفات مورد بررسی معنی­دار بود. هر سه سطح قندها در هر دو زمان کاربرد، باعث افزایش عمر گلجای و بهبود صفات وابسته به آن شدند. بیشترین عمر گلجای (۱۸ روز) در گل­های شاخه­بریده تیمارشده با ۵۰ گرم بر لیتر گلوکز در ۲۴ ساعت اول به دست آمد که با تیمارهای ۱۰۰ گرم بر لیتر گلوکز، فروکتوز و ساکارز در ۲۴ ساعت اول تفاوت معنی­داری نداشت. بیشترین جذب آب، بیشترین ماده خشک، کمترین فعالیت آنزیم­های پراکسیداز و سوپراکسید دیسموتاز و کمترین مقدار مالون­دی­آلدئید در تیمار ۵۰ گرم بر لیتر گلوکز در ۲۴ ساعت اول حاصل شد. بیشترین مقدار پروتئین گلبرگ، کلروفیل a، b و کلروفیل کل با کاربرد ۵۰ گرم بر لیتر گلوکز در ۲۴ ساعت دوم به دست آمد. کاربرد قندها در ۲۴ ساعت اول در بهبود عمر گلجای موثرتر از کاربرد این ترکیبات در ۲۴ ساعت دوم بود. بنابراین، کاربرد گلوکز ترجیحا در ساعات اولیه برداشت به­عنوان ترکیب افزایش­دهنده ماندگاری پس از برداشت گل شاخه­بریده میخک رقم ’یلو کندی‘ توصیه می شود.

Keywords:

روابط آبی , عمر پس از برداشت , قندها , محلول گلجای