شور شیرین (جستاری در تلقی عرفانی نظامی از عشق)

نظامی­در پنج گنج­بویژه در «خسرو و شیرین»شاهکاری­در ادب­غنایی­آفریده است که هرگز شیرینی آن از خاطر محو نمی شود. ماجرای عشق را در بسیاری ازآثار ادب غنایی دیگر نیز می توان یافت ولی هیچکدام به پرمایگی روایت نظامی نیست. حتی لیلی و مجنون خود نظامی هم به پای خسرو و شیرین او نمی رسد. جانمایه­ی این شاهکار در پرورش شخصیت شیرین است که نسبت به همتایانش درسایر معاشیق از پختگی و کمال بیشتری برخوردار است. نظامی او را طوری­ پرورده است که نه بی پروایی «ویس» در «ویس و رامین» را داشته باشد و نه کمرویی و تنگنای قبیله ای «لیلی» را در «لیلی و مجنون». بانویی آزاده است که هم­عاشق است و هم معشوق. در پی­عشق خطر می کند، بر همه­ی آرزوهای دنیوی بر می­آشوبد،  در راه عشق پای در رکاب می نهد، دشواری­عشق را با شکیبایی به جان خریدار می­گردد. آنگاه که عاشق را پخته نمی­یابد او را با تمهیداتی به کمال معنوی می­رساند و سپس به وصال با او تن می­دهد و سرانجام در کنار جسم بی جان او جان می بازد. این مقال برآن است که از چشم اندازی دیگر با ساختار روایی این داستان روبرو گردد و رمزها ونشانه­های عرفانی این ­داستان را از خلال ­بررسی ­شخصیت­ و رفتار شیرین در داستان ­خسرو و شیرین براساس معیارهای مندرج در متون عرفانی  باز جوید و از این راه نگاه عرفانی نظامی و سرسپردگی او را به مبانی عرفان دراین روایت عاشقانه نشان دهد.

شور شیرین (جستاری در تلقی عرفانی نظامی از عشق) Keywords:

نظامی , خسرو و شیرین , عرفان , عشق