بررسی تحلیلی گونه های پیمان و سوگند در شاهنامه ی فردوسی

شاهنامه­ی فردوسی از زمان سروده شدن تاکنون، همواره برای اهل فن و عامه­ی مردم یکی از آثار درخور توجه بوده است. در این شاهکار ماندگار، افزون بر عناصر ویژه­ی ادب حماسی که طبیعتا وجه غالب آن است، عناصری مانند عهد و پیمان، سوگند، عشق و... دیده می­شود که جنبه­ای عام­تر دارند و بیشتر با درونیات و عواطف انسان در پیوند هستند و از دیدگاه انواع ادبی می­توان آن­ها را درگستره­ی ادبیات غنایی قرار داد. سوگند و عهد و پیمان در شاهنامه جایگاهی مهم و بنیادین دارد و ریشه ی بسیاری از حوادث را می توان در عهدشکنی و وفای به عهد جستجو کرد. عهد و پیمان و سوگند از دیرباز درمیان ایرانیان و برخی دیگر از ملت ها، یکی از عناصر بنیادی مذهبی، اخلاقی و اجتماعی به شمار می رفته و در فرهنگ های گوناگون به فراوانی بر آن تاکید شده است. به گونه­ای که حتی درگذشته های بسیار دور برمبنای باورهای میترایی(ایزد پیمان)، نوعی نظام بر جوامع هند و اروپایی حاکم بوده است؛ این باورها با گذر زمان تحول یافته و به متون اسطوره ای و حماسی و آثار غنایی هریک از این ملت ها راه یافته است. پدید آمدن سوگندنامه­ها در زبان و ادبیات فارسی نشانگر اهمیت این عناصر در فرهنگ و جامعه­ی ایرانی است. در این مقاله، جایگاه عهد و پیمان در متون ایران باستان و بازتاب آن با تاکید بر جنبه های اجتماعی، در شاهنامه ی فردوسی با روش تحلیلی بررسی شده است و از آن جا که بخش جدایی ناپذیر بسیاری از پیمان های شاهنامه سوگند است و پیوند بسیار نزدیکی میان این دو دیده می شود، سوگندهای موجود در شاهنامه و هم­چنین مقدسات یادشده در هریک از پیمان ها واکاوی می شود.

بررسی تحلیلی گونه های پیمان و سوگند در شاهنامه ی فردوسی Keywords:

پیمان , سوگند , شاهنامه ی فردوسی , ایران