بررسی و تحلیل شگرد مولانا در ارتباط زمانی میان روایت و داستان در حکایات مثنوی

داستان پردازی در «مثنوی معنوی» جایگاهی منحصر به فرد و کاملا متمایز دارد. این پژوهش که به شیوه توصیفی– تحلیلی و روش کتابخانه ای است، هدف آن بررسی شیوه های ارتباط زمانی میان روایت و داستان در حکایات مثنوی است که از این طریق می توان به ارائه الگوی سبک شناسی و فهرستی از امکانات روایی برای انواعی از داستان های کلاسیک فارسی دست یافت و زمینه ای برای خلق و ابداع شیوه های جدید فراهم آورد. برای رسیدن به این اهداف می بایست به بررسی و تحلیل سطوح روایی در مثنوی و ارتباط میان آن ها پرداخت، برای تحلیل این موضوع از روش روایت شناسی اخیر یا معاصر استفاده شده که بیشتر شامل تئوری مطرح شده، توسط نسل دوم روایت شناسان (روایت شناسی معاصر) مانند ژنت و مفسران او می باشد. نتیجه به دست آمده این است که روایتگری مولوی در جهت اهداف عرفانی و اخلاقی مورد نظر اوست و این هدفمندی در تمامی ابعاد و مقوله های روایت، تاثیر می گذارد و شیوه روایت مولوی را خاص و متمایز کرده است.

Keywords:

ارتباط زمانی , داستان , روایت , مثنوی , مولانا