بررسی همه گیر شناسی کم شنوایی در ایران

این نوشتار حاصل مطالعه همه گیر شناسی کم شنوایی (Hearing Loss) بر اساس نمونه ای به حجم ۵۹۶۷۸ نفر و اندازه گیری آستانه شنوایی افراد (توسط کارشناس شنوایی شناسی) در جمعیت بالای ۵ سال نمونه مورد بررسی می باشد. اطلاعات مورد استفاده مربوط به طرح جامع سطح نیازهای جامعه به خدمات بهزیستی می باشد که در سطح کشور توسط دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی با همکاری ادارات کل بهزیستی استان ها به روش نمونه گیری تصادفی سیستماتیک و خوشه ای )خوشه های ۱۵ خانواری( جمع آوری گردید.شیوع کم شنوایی دو طرفه بر اساس متوسط کم شنوایی بیش از ۴۰ dB HL در سطح کشور ۲.۶ درصد بود که از شیوع ۲.۱ درصد در سطح جهان که برای کلیه سنین توسط سازمان بهداشت جهانی اعلام شده است بیشتر می باشد. شیوع کم شنوایی در مردان ۲.۵ درصد، در زنان ۲.۰ درصد، در مناطق شهری ۲.۲ درصد و در مناطق روستایی ۲.۸ درصد بود. شیوع کم شنوایی دو طرفه )بیش از (۹۰ dB HL نیز برابر ۲.۳ در هزار نفر جمعیت بود. تحلیل چند متغیره داده ها با رگرسیون لجستیک نشان داد که با افزایش سن تعداد افراد دچار کم شنوایی افزایش می یابد. محل سکونت و جنس دارای اثر معنا داری بر کم شنوایی بودند. بطوریکه کم شنوایی در مردان بیش از زنان و در مناطق روستایی بیشتر از مناطق شهری بود (P < ۰.۰۴) علت بیشتر کم شنوایی ها ناشی از عوامل مادرزادی و بیماری ها در ایجاد آن در رتبه بعدی قرار داشتند. در سنین بالاتر، میزان ابتلا به کم شنوایی بیشتر بود.