تصویر یا ایماژ در اشعار علوی سرایندگان معاصر

یگانه شخصیت شاخص جهان خلقت که به اسرار نبوت واقف بوده و شایستگی بی چون و چرای امامت و ولایت را داشته است مولای متقیان علی (ع) است که هم شخصیت معنوی او و هم حوادث حیاتش از قبیله کعبه زاد بودن، مساله ولایت و حماسه آفرینی هایش منحصر به فرد می باشد و صاحبان ادب همواره با نام مبارکش سرودههایشان را مزین نموده و تمام ابعاد زندگی ایشان را ترسیم نمودهاند؛ شاعران توانمند دوره معاصر بیش از هر دورهی دیگری زندگی امام (ع) را با جزئیات هرچه تمام تر به تصویر کشیده اند و برای بیان هیجانات و تجارب درونی و تعبیر از مفاهیم ذهنی و حالات نفسانی خود از یک سو و جهت دستیابی به بعد زیبایی شناختی کلام و تعمق بخشیدن به سروده های خویش از اشکال مهم تصویرسازی نظیر تشبیه ، مجاز، استعاره و کنایه به عنوان ابزاری جهت اقناع مخاطب و برانگیختن عواطف و انفعالات درونی او بهره جسته اند. در این نوشتار برآنیم به روشی توصیفی -تحلیلی تا عنصر تصویر را در چکامه های علوی سرایندگان معاصر مورد بررسی و واکاوی قرار دهیم .

Keywords:

شعر علوی , سرایندگان معاصر , تصویر(ایماژ)