تحلیلی بر گفتمان سیاسی امام خمینی(س) در انقلاب اسلامی

در این مقاله، تلاش شده تا با عنایت به اینکه انقلاب اسلامی اساسا بر اساس غالب نظریه ها، یک انقلاب فرهنگی و اندیشه ای و ماحصل مبارزات گفتمانی و هژمونیک شدن یک گفتمان در تقابل با گفتمانهای دیگر بوده است و با توجه به این مساله مهم که تلاش امام خمینی برای گفتمان سازی و کسب اعتبار برای این گفتمان  و تبدیل آن از اسطوره به پنداره یکی از مهم ترین عوامل پیروزی انقلاب اسلامی بوده است، با استفاده از  نظریه و روش تحلیل گفتمان به این سوال اصلی پاسخ دهد که: «چرا گفتمان سیاسی امام خمینی در  میان گفتمانهای متعدد رایج در آستانه انقلاب توانست هژمونیک شود؟» در پاسخ به این سوال، نظریه تحلیل گفتمان لاکلاو و موفه همراه با مفاهیمی از نورمن فرکلاف و روث وداک به عنوان چهارچوب نظری انتخاب گردیده است و با مبنا قرار دادن این نظریه، فرضیه این مقاله در پاسخ به سوال فوق بدین شرح است: «گفتمان سیاسی امام خمینی به دلیل  داشتن توان به کارگیری "رویه های طرد و برجسته سازی"، "ایفای نقش عاملان سیاسی"، "اعتبار" و  "در دسترس بودن"، در آستانه انقلاب اسلامی در ایران هژمونیک شد.»

Keywords:

گفتمان , تحلیل گفتمان , رویه های طرد و برجسته سازی , عاملان سیاسی , اعتبار , دسترسی و هژمونی