تاثیر شیوه آموزش ایستگاهی بر عملکرد احیای قلبی- ریوی دانشجویان

اهداف: داشتن مهارت و دانش کافی در امر احیای قلبی- ریوی (CPR) امروزه برای تمام گروه­های دست­اندرکار پزشکی ضروری است. برای افزایش مهارت بالینی دانشجویان در زمینه احیا، آموزش شبیه­سازی­شده توصیه می­شود. این نوع آموزش باعث بهبود عملکرد شده و آنها را با تجهیزات و روند کار بهتر آشنا می­کند. در مطالعه حاضر، تاثیر آموزش ایستگاهی بر عملکرد دانشجویان سنجیده شده است. روش­ها : این تحقیق یک مطالعه مداخله­ای، از نوع قبل و بعد است. با جمع­آوری اطلاعات در دو مرحله قبل و بعد از مداخله با روش سرشماری از در ۳۷ دانشجویان پرستاری و مامایی ترم آخر دانشکده پرستاری و مامایی بویه که به روش سرشماری مجموعا ۳۷ نفر انتخاب شده بودند، صورت گرفت. ابزار گردآوری اطلاعات چک­لیست استاندارد بود که میزان عملکرد پایه و پیشرفته CPR قبل و بعد از آموزش ایستگاهی به روش "ارزیابی بالینی مبتنی بر مشاهده در ایستگاه" (OSCE ) به کمک آن ثبت شد. اطلاعات با نرم­افزار SPSS ۱۱.۵ با استفاده از روش­های آماری توصیفی و آزمون آماری ناپارامتری ویلکاکسون مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته­ها: اختلاف میزان عملکرد پایه و پیشرفته دانشجویان در احیای قلبی- ریوی با توجه به میانگین اطلاعات قبل ( ۹۵/۳۲ ± ۴۳/۱۲۰) و بعد ( ۶۶/۲۲ ± ۸۶/۳۴۰ ) از مداخله تفاوت آماری معنی­داری نشان داد. نتیجه­گیری: آموزش ایستگاهی CPR به­صورت صحیح و کاربردی منجر به بهبود عملکرد دانشجویان پرستاری و مامایی در حیطه احیای قلبی- ریوی پایه و پیشرفته می­شود.