اثر جنسینگ بر بافت بیضه موش صحرایی نابالغ پس از جراحی اورکیدوپکسی

کریپتورکیدسیم در نتیجه اختلال در نزول بیضه به داخل اسکروتوم حاصل می شود. متعاقب اصلاح جراحی کریپتورکیدیسم (اورکیدوپکسی)، بهبود تدریجی آسیب های بافت بیضه مشاهده می شود. هدف از این تحقیق ارزیابی بافت شناسی تاثیر جنسینگ بر بیضه پس از اورکیدوپکسی در موش صحرایی می باشد. تعداد ۴۰ سر موش صحرایی نژاد ویستار (۱۲۰-۹۰ گرمی و ۲۸ روزه) به صورت تصادفی در ۴ گروه ۱۰ تایی تقسیم شدند. در گروه اول پس از اورکیدوپکسی به مدت ۳۰ روز سالین نرمال به صورت خوراکی استفاده شد. در گروه دوم پس از جراحی اورکیدوپکسی، جنسینگ به مدت ۳۰ روز روزانه با دوز ۵۰۰ میلی گرم بر کیلوگرم به صورت خوراکی استفاده گردید. در گروه سوم به عنوان گروه شم، پس از برش، بیضه ها از داخل اسکروتوم به داخل حفره شکم جا به جا شده و به اسکروتوم بازگردانده شدند و به مدت ۳۰ روز سالین نرمال استفاده شد. در گروه چهارم به عنوان گروه شاهد سالم هیچ مداخله ای صورت نگرفت. در پایان دوره، نمونه های بافت  بیضه جهت مطالعات مورفولوژی و هیستومورفومتری اخذ گردید. نتایج به روش آماری آنالیز واریانس یک طرفهANOVA  و تست توکیTukey تحلیل گردید و ۰۵/۰>P به عنوان سطح معنی داری در نظر گرفته شد. نتایج نشان داد که جنسینگ، مراحل بهبود صدمات بافت بیضه را پس از اورکیدوپکسی تسریع می کند بطوری که قطر لوله های سمینیفر و ضخامت اپی­تلیوم لوله ها افزایش یافته و ضرایب اسپرماتوژنز شامل شاخص تمایز لوله، ضریب تجدید پذیری و ضریب اسپرمیوژنز به طور معنی داری افزایش می یابد (۰۵/۰>P).

Keywords:

جنسینگ , بیضه , کریپتورکیدیسم , اورکیدوپکسی , موش صحرایی