بررسی تجربی اثر عصاره جلبک Scenedesmus acuminates بر بهبود زخم های آلوده به استافیلوکوکوس اورئوس در مدل موش صحرایی

هدف از مطالعه حاضر استفاده از یک جلبک دریایی به نام (Scenedesmus acuminates)  برای کاهش عفونت و ایجاد بهبود زخم  می باشد  ۶۰ موش صحرایی در چهار گروه درمانی و سه روز نمونه برداری سوم، هفتم و چهاردهم پس از ایجاد زخم تقسیم شدند. بر روی گروه اول یعنی شاهد هیچ درمانی صورت نگرفت. گروه دوم با اکسید روی ۲۵% به عنوان داروی انتخابی مورد درمان قرار گرفت. گروه های سوم و چهارم پماد ۳% و ۷% جلبک دریایی Scenedesmus acuminates   تحت درمان قرار گرفتند. پس از ایجاد زخم، زخم های پشت موش ها را با ۵۰ میکرولیتر از ۱۰۸×۲ CFU/mL استافیلوکوک حاوی سوسپانسیون آلوده گردید. ارزیابی هیستوپاتولوژی برای سنجش التیام و ایمونوهیستوشیمی (CD۶۸) جهت مقایسه تعداد ماکروفاژها روی نمونه های بافتی انجام شد. در روز سوم پس از ایجاد زخم، ماکروفاژها (CD۶۸) در گروه جلبک ۷% بیشتر از بقیه گروه ها حضور داشتند. در روز هفتم، فیبروپلازی و سنتز کلاژن در گروه جلبک ۷% بهتر از دو گروه دیگر بود. در روز چهاردهم، تجمع رگ های خونی جدید در جلبک ۷% بیشتر از بقیه بود. بهترین نتیجه در مورد میزان بیان مولکول CD۶۸ (ماکروفاژ) در روزهای هفتم و چهاردهم در گروه جلبک ۷% دیده شد. با توجه به اینکه تعداد حضور ماکروفاژها سنجش خوبی برای ترمیم بهتر است، بیشتر بودن ماکروفاژها در گروه های جلبکی در روز های سوم، هفتم و چهاردهم از بقیه بهتر بودند. استفاده از پماد جلبک می تواند بار باکتریایی زخم را کاهش دهد و بهتر از تجویز اکسید روی است.

بررسی تجربی اثر عصاره جلبک Scenedesmus acuminates بر بهبود زخم های آلوده به استافیلوکوکوس اورئوس در مدل موش صحرایی Keywords:

جلبک , سندسموس آکومیناتوس , ترمیم زخم , استافیلوکوکوس اورئوس , CD۶۸