نگاهی به کنوانسیونهای بینالمللی درباره حقوق زن

نوشتار حاضر نگاهی راهبردی به مساله زنان دارد و جستارهای فقهی درآن، با چنین رویکردی انجام گرفته است. بدین منظور، نخست یاد کردی از اسناد بین المللی و بویژه کنوانسیون رفع هرگونه تبعیض علیه زنان به عمل آمده است، سپس واکنشهای روحانیت و حوزه، در قبال این کنوانسیون، که بیشتر در حد اعلامیه و فتواست، بازگو گردیده است. نویسنده بر آن است که روحانیت و حوزه: نخست آن که: باید به طور فعال و کارآمد در رویارویی با اسناد بین المللی درتمامی زمینهها و بخصوص اسناد مربوط به زنان عمل نمایند. دو دیگر: رویارویی فعال، به معنای نفی و طرد همه جانبه نخواهدبود. سه دیگر: رویارویی کارآمد در گرو بازاندیشی در روش اجتهاد و نیزنگرشهای موجود در مورد زنان و روابط زن و مرد میباشد. ازاین روی، دو روش اجتهادی; لفظ و علت محور و روش اجتهاد مقصد ومصلحت بنیاد، پیامدها و نکتههای قوت و ضعف هرکدام، بخصوص درحوزه مسائل مربوط به زنان بازنموده شده و مورد نقد قرار میگیرد و سپس روش سوم اجتهادی عرضه میشود که در اثر درهم آمیزی دو روش یادشده، به وجود میآید و ترکیب نوینی را میسازد و کارآمدی و خلوص دینی را توامان میتواند تامین نماید. بر اساس آن به محتوای کنوانسیون رفع هرگونه تبعیض علیه زنان، نظر افکنده و کاستیهای آن بازگو و به نقد گذاشته میشود و همچنین دیدگاه و نگره اسلامی در مورد حقوق و تکالیف ومسوولیت زنان، با روش جدید بازخوانی و رسالت و مسوولیت علمی - آموزشی، راهبردی - ارتباطی حوزه و روحانیت، در چنین راستایی شناسانده میشود.

Keywords:

زنان , اجتهاد دینی , حوزه و روحانیت , روش , کنوانسیون بین المللی , مصلحت , علت , ساختار زبانی , حقوق , تکلیف