سای بابا و توهم تجلی خداگونه

عرفانهای نوظهور اشاره به رونق جریانهای فکری است که در دهههای گذشته با شکلی متفاوت در دنیای معنوی به راه افتاده است. در بدو فراگیری این عرفانها امر بر شماری مشتبه شد که عرفانهای نوظهور، گرایشهای معنوی منکر وجود خدا هستند، حال آنکه در این عرفانها اشاراتی به وجود خداوند رفته است، لکن مساله بر سر میزان اعتبار خدا و چگونگی قدرتنمایی او در امور انسانی است. بدین سان که این گرایشها از آن جهت که اثرپذیرفته از جریانهای مدرن غربیاند، به شدت بر انسانگرایی تکیه دارند و به هیچ عنوان حاضر نیستند از اصول اولیه خود، یعنی اومانیسم و سکولاریسم، دست بردارند. از جهت دیگر، چون این نحلهها عنوان عرفان، دین و یا معنویت را به خود گرفتهاند، ناگزیر، در فراخور احوال و نوشتار و گفتار خویش سخن از خدا و یا خدایان متعدد را به میان آوردهاند. ساتیا سای بابا به عنوان یکی از مروجین عرفانهای نوظهور در هند دارای آوازهای جهانی است. او بر اساس تعالیم کهن هندو و ویژگیهای منحصر به فرد عرفانهای نوپدید دارای تعالیم قابل توجهی است. نگارنده در این مقاله سعی دارد تا بعد از اشارهای کوتاه به ویژگیهای تجلیهای خدا در هندوئیسم، ادعای نوع رابطه ساتیا سای بابا با خدا و تجلیهای سهگانه او را بررسی کند.

Keywords:

عرفانهای نوظهور , هندوئیسم , اواتار , خداباوری , ویشنو , سای بابا شیردی , پرما سای بابا