ضرورت استنباط «اصول حاکم بر گردشگری» از قرآن ابراهیم رضایی آدریانی عبدالمجید فقیهی

سفر و گردشگری گرچه امر نوپدیدی نیست و در تمامی اعصار وجود داشته است، اما در دوران معاصر رونق بی سابقه ای یافته است و با توجه به رشد تکنولوژی و علوم تجربی، ابعاد متعدد و مختلفی پیدا کرده است. از دیگر سوی، هدف قرآن کریم هدایت همه جانبه بشر است و این هدایت تمامی ابعاد زندگی او را پوشش می دهد. جامعیت و جاودانگی قرآن اقتضا می کند آنچه بشر در مسیر رشد و کمال خود به آن نیاز دارد را بیان کرده باشد و چنین نیز هست. اینجاست که ضرورت استنباط تمامی مسائل مستحدثه از قرآن آشکار می گردد و گردشگری نیز از این قاعده مستثنی نیست و هدف از نگارش این مقاله، تاکید بر این مقوله و اثبات آن است. از این رو پس از بیان کلیات و مفهوم شناسی، با تمسک به دلایل عقلی و نقلی، این ضرورت به اثبات رسیده و در ادامه آثار استنباط فقه گردشگری قرآن، و ویژگی های تشریعات قرآنی تشریح شده است.  در پایان نیز نمونه هایی از آموزه های قرآنی در حوزه فقه گردشگری، ارائه شده تا جنبه کاربردی این بحث روشن تر گردد. نتیجه این مقاله آن است که قرآن کریم پاسخگوی تمامی نیازهای بشر در حوزه سبک زندگی در هر زمان و مکان است و استخراج روشمند این ظرفیت عظیم از قرآن، برای قرآن پژوهان و فرهیختگان یک ضرورت به حساب می آید.

Keywords:

قرآن , گردشگری , سیاحت , استنباط , اضطرار به وحی