توانمندسازی و عملکرد زمینه ای با مطلوبیت حرفه ای

هدف این مقاله بررسی وضعیت و ارتباط مولفه های توانمندسازی و عملکرد زمینه ای و هریک از ابعاد آنها با مطلوبیت حرفه ای کارکنان دانشگاه آزاد اسلامی واحد دزفول است. مولفه توانمندسازی براساس مدل باون و لاولر (۱۹۹۲)، مولفه عملکرد زمینه ای براساس مدل ون اسکاتر و موتوویدلو (۱۹۹۴) و همچنین مطلوبیت حرفه ای براساس مدل جهانی تک سوالی مورد سنجش قرار گرفت. متناسب با هدف مقاله، دو فرضیه اصلی و ده فرضیه فرعی تدوین شده است. جامعه آماری تحقیق ۳۵۵ نفر از کارکنان دانشگاه آزاد اسلامی واحد دزفول است، که تعداد ۱۵۲ نفر از آنها به روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای انتخاب شدند. ابزار مورد استفاده جهت جمع آوری داده ها پرسشنامه است که بخش اول آن رضایت شغلی، بخش دوم شامل توانمندسازی با چهار بعد تسهیم اطلاعات، اعتماد، آموزش و پاداش و بخش سوم شامل عملکرد زمینه ای با دو بعد تسهیل روابط بین فردی و فداکاری شغلی می باشد. پایایی آنها از طریق ضریب آلفای کرونباخ مورد تایید قرار گرفت. ارتباط معنادار و میزان همبستگی هر یک از مولفه های توانمندسازی و عملکرد زمینه ای و ابعاد آنها با رضایت شغلی بررسی شد. سپس مدل معادله ساختاری برای آزمون مدل فرضی بکار رفت و اثرات مستقیم و غیرمستقیم این عوامل بر رضایت شغلی کارکنان کشف شدند. نتایج آزمونها نشان دادند که هر یک از مولفه های توانمندسازی و عملکرد زمینه ای و ابعاد آنها با رضایت شغلی ارتباط معناداری دارند، لیکن تنها بعد آموزش با رضایت شغلی رابطه معنادار پیدا نمی کند.

Keywords:

Empowerment , Contextual Performance , Job satisfication , توانمندسازی , عملکرد زمینه ای , مطلوبیت حرفه ای