اثربخشی آموزش روان درمانی مثبت نگر بر سطح اعتیادپذیری به مواد(محرک و روانگردان) در دانشجویان پسر دانشگاه ازاد اسلامی

پژوهش حاضر با هدف اثربخشی آموزش روان درمانی مثبت نگر بر سطح اعتیاد پذیری به مواد (محرک و روان گردان) در دانشجویان پسر دانشگاه آزاد خوی انجام شد. پژوهش حاضر نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل می باشد. جامعه آماری پژوهش ، کلیه دانشجویان دانشگاه آزاد واحد خوی بودند که در نیم سال دوم سال تحصیلی ۱۴۰۱-۱۴۰۰ به تحصیل مشغول بودند. جهت تعیین نمونه آماری، دانشجویانی که در مقیاس اعتباد پذیری نمره بالاتر از نمره برش را دریافت کرده بودند، انتخاب شدند. ابزار گردآوری اطلاعات پرسشنامه اعتیاد پذیری وید و بوچر (۱۹۹۲) بود. گروه آزمایش طی ۱۰ جلسه ۹۰ ذقیقه ای تحت آموزشهای روان درمانی مثبت نگر قرار گرفتند. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از روش آماری تحلیل کوواریانس استفاده شد. نتایج نشان داد: آموزش رواندرمانی مثبت نگر بر سطح اعتیاد پذیری دانشجویان در معرض سوء استفاده مواد تاثیر آماری معناداری داشته است . نتیجه گیری می شود با آموزش رویکرد روانشناسی مثبت نگر می توان پیشگیری و مداخلات لازم را در زمینه اعتیاد به کار گرفت .

Keywords:

رواندرمانی مثبت نگر , اعتیاد پذیری به مواد