تبیین معیارهای شهر هوشمند به منظور کاهش اثرات بیماریهای واگیردار (مطالعه موردی شهرداری منطقه ۱۶ تهران)

با شیوع ویروس کرونا، شهرهای هوشمند با استفاده از انواع مختلف فناوری های دیجیتالی توانستند ضمن ارائه خدمات لازم به شهروندان، با نظارت بر فاصله گذاری اجتماعی و نیز قرنطینه خانگی، به مواجهه و مقابله با شیوع این بیماری بپردازند. در این حین، نقش فن آوری و توسعه شهرهای هوشمند متناسب با بحران بیماری های واگیردار بسیار پررنگ شد و موردتوجه دولت ها و جوامع گردید. نوع سیاست گذاری و برنامه ریزی در توسعه شهر هوشمند با توجه به شرایط محلی و منطقه ای هر شهر متفاوت بوده و شهرداری ها می توانند از این فرصت بیشترین استفاده برده و بیشترین تغییرات را متناسب با اهداف مدیریت شهری و سازگار با نیاز مردم و نهادهای فن آورانه ایجاد نمایند. در این مطالعه سعی بر آن شد تا با جمع آوری نظرات و تجربیات ملی و بین المللی شاخص های اثرگذار بر نحوه سیاست گذاری برنامه های توسعه شهر هوشمند در تهران به منظور مدیریت و کنترل پاندمی بیماری های واگیردار مورد مطالعه قرار گیرد. برای این منظور ۲۵ شاخص مختلف پیشنهاد و جهت مقایسه زوجی، ۳ سناریوی اصلی بر اساس روش تحلیل سلسله مراتبی مورداستفاده قرار گرفتند. درمجموع نظرات ۲۰ خبره در مدیریت شهری در شهرداری منطقه ۱۶ تهران جمع آوری و مورداستفاده قرار گرفت. طبق نتایج سناریوی پیشنهادی دوم به عنوان گزینه برتر با امتیاز نهایی ۰.۴۲۳ انتخاب شد که جزئیات و میزان اثرگذاری هر شاخص بر هر معیار و سایر معیارها مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت. همچنین در انتها راهکارهایی برای توسعه شهر هوشمند در تهران بر اساس نتایج و شاخص های پیشنهادی ارائه گردیده است.

Keywords:

شهرداری تهران , بیماری های واگیردار , شهر هوشمند , سیاست گذاری , تحلیل سلسله مراتبی