برنامه ریزی ارتباطی به عنوان رویکرد پیشنهادی برای برنامه ریزی شهری در مقیاس محلات (در محله فرحزاد شهر تهران)
Publish place: Social Welfare Quarterly، Vol: 15، Issue: 56
Publish Year: 1394
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: Persian
View: 75
This Paper With 33 Page And PDF Format Ready To Download
- Certificate
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_REFA-15-56_011
تاریخ نمایه سازی: 13 آذر 1402
Abstract:
مقدمه: برنامهریزی شهری در ایران تاکنون بیشتر در قالب رهیافتهای سنتی و به طور خاص رهیافت ساده - جامع آن باقی مانده است. با روشن شدن کاستیهای رهیافتهای مذکور، یک تلاش بطئی جهت ارتقای فرآیند و فرآوردهی برنامهریزی شهری در نظام موجود صورت پذیرفته است. به موازات این تغییرات، نظریه و کنش برنامهریزی در کشورهای توسعه یافته نیز تغییر یافته و بسته به زمینههای مختلف، شیوههای متفاوتی پیگیری و اجرا میشود. پس از گرایش برنامهریزی شهری به جلب مشارکت در دهههای شصت و هفتاد میلادی، نظریه برنامهریزی ارتباطی، به عنوان شیوه پیشرفته از جلب مشارکت مردمی مطرح شد که موجب تغییر در کنشهای نظری و عملی توسعه شهری و منطقهای شده است. انگیزه ارتقای شیوه برنامهریزی شهری در ایران در کنار قوت نظری برنامهریزی ارتباطی، این سوال را پدید میآورد که آیا میتوان این شیوه از برنامهریزی شهری را در سازوکار برنامهریزی ایران بکار بست؟ مقاله حاضر به دنبال پاسخ این پرسش است.
روش: مراحل پژوهش حاضر در قالب چهار قسمت اصلی انجام شده است. ابتدا تحولات برنامهریزی شهری در جهان و گرایش به استفاده از مشارکت جامعه محلی (که ضعف آن از جمله مشکلات برنامهریزی در ایران است) بررسی میشود. دوم، نظریه برنامهریزی ارتباطی و رهیافتهای مرتبط به عنوان رهیافتی که توانایی بکارگیری مشارکت جامعه محلی را دارد، معرفی میشوند. در ادامه ضرورت و فرصت بکارگیری این قسم از برنامهریزیها در فضاهایی متفاوت از فضایی که نظریه از آنجا برخاسته است، تبیین میشود. در نهایت، شرایط به کارگیری این نوع از برنامهریزی در محله فرحزاد به عنوان مورد پژوهش این مقاله بررسی شده است و راهکارهای احتمالی ارائه میگردند. دادههای این پژوهش از راه مطالعات اسنادی، پیمایش محیطی و مصاحبه (اعم از انجام پرسش نامه و مصاحبه عمیق) جمعآوری شده است.
یافته ها: بر اساس مطالعات این پژوهش میتوان اظهار داشت که ماهیت ذاتی برنامهریزی ارتباطی امکان به کارگیری آن در کشورهای در حال توسعه در مقیاس خرد و به ویژه نواحی با مشکلات پیچیده (مثل نواحی فرسوده و یا غیررسمی) فراهم میکند.
بحث: برنامهریزی ارتباطی با تاکید بر فرآیند به جای محتوا، شرایط بستر برنامهریزی را عملا دخیل میکند و همچنین مقیاس خرد آن سبب میشود تا مشکلات توسط نهادهای خرد و به دور از موازیکاریها و تداخلهای قانونی نهادهای بزرگ جامعه حل شوند و یا در غیراین صورت به تکوین نهادهای شهری و برقراری دموکراسی شهری کمک کند.
Keywords:
Urban Planning , Communicative Planning , Development , Democracy , Public Participation , برنامه ریزی ارتباطی , برنامه ریزی شهری , دموکراسی , توسعه و مشارکت مردمی
Authors
Mohammadhossein Sharifzadegan
دانشگاه شهید بهشتی
Amir Shafiee
دانشگاه شهید بهشتی
مراجع و منابع این Paper:
لیست زیر مراجع و منابع استفاده شده در این Paper را نمایش می دهد. این مراجع به صورت کاملا ماشینی و بر اساس هوش مصنوعی استخراج شده اند و لذا ممکن است دارای اشکالاتی باشند که به مرور زمان دقت استخراج این محتوا افزایش می یابد. مراجعی که مقالات مربوط به آنها در سیویلیکا نمایه شده و پیدا شده اند، به خود Paper لینک شده اند :