اثربخشی گروه درمانی به شیوه شناختی رفتاری بر کاهش اضطراب امتحان و افزایش خودکارآمدی دانش آموزان دختر اول دبیرستان

مقدمه: پژوهش حاضر باهدف اثربخشی گروه درمانی به شیوه شناختی رفتاری بر کاهش اضطراب امتحان و افزایش خودکارآمدی دانش آموزان دختر اول دبیرستان انجام گردیده است. روش: روش پژوهش آزمایشی و بر اساس طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بوده است. جامعه آماری شامل ۶۰ نفر از دانش آموزان دختر اول دبیرستان که در مدارس سیاهکل در سال ۹۴- ۹۳ به تحصیل اشتغال دارند بوده است. نمونه آماری شامل افرادی است که در مقیاس اضطراب حداقل یک نمره بالاتر از میانگین و در مقیاس خودکارآمدی حداقل یک نمره پایین تر از میانگین به دست آوردند؛ که به صورت تصادفی در دو گروه ۱۵ نفر (آزمایش و کنترل) جایگزین شدند. از هر دو گروه پیش آزمون به عمل آمد. سپس به گروه آزمایش، آموزش شناختی رفتاری که ۸ جلسه و هر جلسه به مدت ۹۰ دقیقه و هر هفته یک جلسه آموزش داده شد به گروه کنترل در این مدت هیچ آموزشی داده نشد، در پایان بر روی هر دو گروه به طور هم زمان و در شرایط یکسان پس آزمون اجرا گردید. به منظور گردآوری داده ها از پرسشنامه اضطراب امتحان اسپیلبرگر و پرسشنامه خودکارآمدی شرر و همکاران استفاده شد. داده ها با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی آزمون تحلیل کوواریانس چند متغیره موردبررسی قرار گرفت و کلیه عملیات آماری به کمک نرم افزار «اس. پی. اس. اس. ۲۰»  انجام شد. نتایج: نتایج نشان داد که آموزش گروه درمانی به شیوه شناختی رفتاری بر کاهش اضطراب امتحان دانش آموزان دختر اول دبیرستان اثر معنی دار وجود نداشت (۰۰۱/۰= ، ۸۶۷/۰=P، ۰۳/۰= (۱،۲۶)F). ولی در افزایش خودکار آمدی دانش آموزان اثر معنی دار وجود داشت (۳۲/۰= ، ۰۰۲/۰=P، ۱۳/۱۲= (۱،۲۶)F). بحث و نتیجه گیری: گروه درمانی به شیوه شناختی رفتاری برافزایش خودکار آمدی دانش آموزان دختر اول دبیرستان موثر بوده است.

Keywords:

گروه درمانی , شناختی رفتاری , اضطراب امتحان , خودکارآمدی