واکاوی احکام عقد حواله با رویکردی نقادانه به موضع قانون مدنی

از جمله اعمال حقوقی که به عنوان ابزاری جهت ایجاد تحول در تعهد می تواند مورد استفاده قرار گیرد «عقد حواله» است. مشهور فقیهان امامیه اثر عقد حواله را مانند عقد ضمان، «انتقال دین» دانسته و بر همین مبنا ساختمان و احکام آن را سامان داده اند. این وضعیت سبب شده تا این احکام از جهات متعددی مبتلا به اشکال باشند. همین وضع مورد پیروی قانونگذار در قانون مدنی نیز واقع شده و در نتیجه، به احکام مربوط به عقد حواله در قانون مدنی نیز همان اشکالات وارد است. این پژوهش با روشی معرفت شناسانه در پی یافتن تبیینی قابل دفاع درباره اثر و احکام عقد حواله است. به نظر می رسد با پذیرش انتقال «دین» به عنوان اثر عقد ضمان، شایسته است که عقد حواله به عنوان مکانیزمی برای انتقال «طلب» باشد تا بدین ترتیب، عمده اشکالات وارد بر احکام باب حواله در قانون مدنی مرتفع گردد. لکن، حق مطلب آن است که بر خلاف باور فقیهان امامیه و موضع قانون مدنی، عقد ضمان صرفا نهادی «توثیقی» و عقد حواله نهادی جهت «انتقال» تعهد – به هر یک از چهره های مثبت یا منفی آن _ باشد. افزون بر آن که «وثایق» تعهد نیز با انتقال آن منتقل می شود.

Keywords:

حواله , ضمان , تبدیل تعهد , انتقال طلب , انتقال دین , تضمین , وثیقه