تبیین رابطه سبک های دلبستگی و باورهای معرفت شناسی با همدلی در دانشجویان

هدف از مقاله حاضر تبیین رابطه سبک های دلبستگی و باورهای معرفت شناختی با همدلی دانشجویان بود که با توجه به ماهیت پژوهش، روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی می­باشد. جامعه مورد بررسی شامل دانشجویان دختر و پسر دوره های کارشناسی، کارشناسی ارشد و دکتری دانشگاه آزاد اسلامی واحد گرمسار در سال تحصیلی ۹۸-۹۹ به تعداد ۶۰۰۰ دانشجو می­باشد که از میان آنها ۴۰۰ دانشجو ( ۲۲۲نفر زن و ۱۷۸ نفر مرد) به صورت در دسترس انتخاب شدند. نمونه آماری پرسشنامه باورهای معرفت شناسی شومر(۱۹۹۰)، سبک های دلبستگی هزن و شیور (۱۹۸۷) و همدلی تورنتو (۲۰۰۹) را بطور همزمان تکمیل کردند. از نرم افزار SPSS  و Lisrel جهت تجزیه وتحلیل داده ها استفاده شد. یافته ها نشان داد، دلبستگی بطور مستقیم با همدلی رابطه مثبت داشته و قادر به پیش بینی آن می باشد. ثبات دانش، سرعت یادگیری و ساده بودن دانش از مسیر سبک دلبستگی اجتنابی و بطور منفی و غیر مستقیم با همدلی رابطه دارند. سرعت یادگیری با میانجی گری سبک دلبستگی اضطرابی و بطور منفی با همدلی رابطه نشان داد. توانایی ذاتی و ساده بودن دانش از مسیر سبک دلبستگی ایمن توانستند همدلی را پیش بینی کنند. از متغیرهای زمینه ای تنها، تاهل توانست پیش بین مناسبی برای همدلی باشد. سایر متغیرها قادر به پیش بینی همدلی نبوده و یا رابطه قدرتمند و معناداری را نشان ندادند. بنابر نتایج این پژوهش می­توان گفت؛ تجربه فرد از کیفیت دلبستگی می­تواند رشد باورهای معرفت شناختی و همچنین میزان رفتار همدلانه او را پیش بینی کند.

Keywords:

باورهای معرفت شناسی , سبک های دلبستگی , همدلی