رابطه علی سبک های یادگیری و خودناتوان سازی تحصیلی با نقش میانجی مهارت های فراشناخت و کمال گرایی دانش آموزان

پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه علی سبک های یادگیری و خودناتوان سازی تحصیلی با نقش میانجی مهارت های فراشناخت و کمال گرایی دانش آموزان انجام شد. این مطالعه مقطعی- همبستگی بود. جامعه پژوهش دانش آموزان دوره دوم متوسطه نظری شهر بجنورد در سال تحصیلی ۹۸-۱۳۹۷ بودند که تعداد ۳۵۰ نفر از آنان با روش نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش پرسشنامه های سبک های یادگیری (کلب، ۱۹۸۵)، مهارت های فراشناخت (داوسون و مک اینرنی، ۲۰۰۴)، کمال گرایی (هویت و فلت، ۱۹۹۱) و خودناتوان سازی تحصیلی (شوینگر و استینسمیئر-پیلستر، ۲۰۱۱) بودند. داده ها با استفاده از نرم افزارهای SPSS-۱۶ و Amose-۲۲ با روش معادلات ساختاری تحلیل شدند. نتایج نشان داد که مدل برازش مناسبی داشت و سبک های یادگیری بر مهارت های فراشناخت و کمال گرایی تاثیر معنادار مثبت، مهارت های فراشناخت بر خودناتوان سازی تحصیلی تاثیر معنادار منفی و کمال گرایی بر خودناتوان سازی تحصیلی تاثیر معنادار مثبت داشت. همچنین سبک های یادگیری با میانجی مهارت های فراشناخت و کمال گرایی بر خودناتوان سازی تحصیلی تاثیر معنادار منفی داشتند (۰۱/۰>P). با توجه به نتایج برای کاهش خودناتوان سازی تحصیلی دانش آموزان می توان برنامه هایی بر اساس سبک های یادگیری، مهارت های فراشناخت و کمال گرایی طراحی و اجرا کرد.

Keywords:

سبک های یادگیری , خودناتوان سازی تحصیلی مهارت های فراشناخت , کمال گرایی