اثربخشی مهارت های ارتباطی بر استرس، تاب آوری و خودکارآمدی دانش آموزان دختر دوره دوم متوسطه شهر مشهد

هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی مهارت های ارتباطی بر استرس، تاب آوری و خودکارآمدی دانش آموزان دختر بود. این مطالعه نیمه تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه پژوهش دانش آموزان دختر دوره دوم متوسطه شهر مشهد در سال تحصیلی ۹۸-۱۳۹۷ بودند که از میان آنان ۴۰ نفر با روش نمونه گیری در دسترس به عنوان نمونه انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه مساوی جایگزین شدند. گروه آزمایش ۱۰ جلسه ۹۰ دقیقه ای مهارت های ارتباطی را آموزش دید و گروه کنترل آموزشی دریافت نکرد. داده ها با استفاده پرسشنامه های استانداردشده استرس (کوهن و همکاران، ۱۹۸۳)، تاب آوری (کونور و دیویدسون، ۲۰۰۳) و خودکارآمدی (شرر و همکاران، ۱۹۸۲) جمع آوری و با روش تحلیل کوواریانس چندمتغیری و به کمک نرم افزار SPSS-۱۹ تحلیل شدند. نتایج نشان داد که گروه ها از نظر هر سه متغیر استرس، تاب آوری و خودکارآمدی تفاوت معناداری داشتند. یعنی آموزش مهارت های ارتباطی به طور معناداری باعث کاهش استرس و افزایش تاب آوری و خودکارآمدی دانش آموزان شد (۰۵/۰>P). در نتیجه مشاوران و درمانگران برای کاهش استرس و افزایش تاب آوری و خودکارآمدی دانش آموزان می توانند از روش مهارت های ارتباطی استفاده کنند.

Keywords:

مهارت های ارتباطی , استرس , تاب آوری و خودکارآمدی