مقایسه تاثیر سالبوتامول از طریق نبولایزر و اسپری با و بدون دمیار بر عملکرد ریه در بیماران مزمن انسدادی ریه: کارآزمایی بالینی تصادفی

سابقه و هدف: بیماری مزمن انسدادی ریه شیوع بالایی در جامعه جهانی دارد و تعداد زیادی از مبتلایان از اسپری های استنشاقی استفاده می کنند. با توجه به این که انتخاب مناسب ترین روش برای رساندن داروی استنشاقی در کنترل بیماری مزمن انسدادی ریه به اندازه داروی انتخابی مهم است مطالعه حاضر به منظور مقایسه اثر سالبوتامول از طریق نبولایزر و اسپری با و بدون دمیار بر عملکرد ریه در بیماران مزمن انسدادی ریه طراحی شده است. مواد و روش ها: این کارآزمایی بالینی تصادفی بر روی ۶۶ بیمار مبتلا به بیماری مزمن انسدادی ریه بستری در بیمارستان شهداء قاین در سال ۱۳۹۹ انجام شد. واحد های پژوهش با لحاظ معیارهای ورود به روش تصادفی به سه گروه نبولایزر و اسپری با و بدون دمیار تخصیص یافتند پس از ورود داده ها تجزیه تحلیل با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه ،۲۳و آزمون های آماری کای اسکوئر،کروسال والیس، ANOVA و اندازه گیری مکرر انجام شد. یافته ها: بین سه گروه از نظر مشخصات جمعیت شناختی و اطلاعات مربوط به بیماری تفاوت معنی داری وجود نداشت(۰/۰۵اسپری با دمیار وگروه نبولایزر به صورت معنی داری بیش تر از گروه اسپری تنها بود(۰/۰۵P<). اما میانگین این شاخص ها در گروه اسپری با دمیار وگروه نبولایزر در مقایسه با هم تفاوت معنی داری نداشت. استنتاج: نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد که در بیماران مزمن انسدادی ریه، استنشاق سالبوتامول در دو روش اسپری با دمیار و نبولایزر تاثیر بالاتری، بر شاخص های عملکردی ریه بیماران نسبت به اسپری به تنهایی دارد بنابراین توصیه می شود جهت داروهایی استنشاقی، از دمیار یا نبولایزر استفاده شوند. شماره ثبت کارآزمایی بالینی : ۱N۲۰۲۰۰۲۲۸۰۴۶۶۳۴IRCT

Keywords:

chronic obstructive pulmonary disease , spirometry , nebulizer , spray , demiyar , بیماری مزمن انسدادی ریه , اسپیرومتری , نبولایزر , اسپری , دمیار