کاهش تکانشگری بیماران بهبودیافته مبتلا به اختلال مصرف مت آمفتامین با به کارگیری درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد

هدف: عملکردهای اجرایی و توانایی کنترل تکانه در افراد دارای اختلال مصرف آمفتامین به شدت ضعیف است. بنابراین هدف پژوهش حاضر کاهش تکانشگری بیماران بهبود یافته مبتلا به اختلال مصرف مت آمفتامین با به کارگیری درمان مبتنی بر تعهد و پذیرش بود. روش بررسی: این پژوهش به شکل نیمه آزمایشی و با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری تمام مردان تحت درمان مبتلا به اختلال مصرف مت آمفتامین در سال ۱۳۹۷ در شهرستان یزد بود. نمونه گیری به صورت هدفمند بود. از میان افرادی که بر اساس پرسشنامه تکانشگری بارت (۱۹۹۴) نمره بالاتر از نقطه برش را کسب کرده بودند، به طور تصادفی ۱۲ نفر در گروه آزمایش و ۱۲ نفر در گروه کنترل قرار گرفتند. از روش های آمار توصیفی و همچنین از روش های آمار استنباطی مانند آزمون تحلیل کوواریانس در تحلیل داده ها استفاده شد. یافته ها: نتایج تحلیل داده ها نشان داد مقدار پارامتر (F) متعلق به متغیر پیش آزمون برابر ۴/۱۹ شده است و معنادار می باشد. بنابراین اختلاف معناداری بین میانگین نمرات تکانشگری بیماران بهبود یافته مبتلا به اختلال مصرف مت آمفتامین در بین دو گروه کنترل و آزمایش در مرحله پس آزمون پس از خارج شدن اثر پیش آزمون وجود دارد. نتیجه گیری: در پایان بر اساس نتایج پژوهش می توان نتیجه گرفت که درمان مبتنی بر تعهد و پذیرش به عنوان یک درمان نوپا و برخواسته از موج سوم رفتار درمانی یک روش مداخله سودمند برای بیماران بهبود یافته مبتلا به اختلال مصرف مت آمفتامین در زمینه کاهش رفتارهای تکانشی است.

Keywords:

Acceptance and Commitment Therapy , Impulsivity , Methamphetamine , درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد , تکانشگری , مت آمفتامین