اثر بخشی بازی درمانی بر سازگاری اجتماعی و مهارت های ارتباطی کودکان ناشنوا

هدف: ناشنوایی اختلالی است که با پیامدهای منفی فردی و بین فردی بسیاری همراه است. بنابراین باید با شناسایی و به کارگیری برنامه ها و راهبردهای موثر در راستای کاهش مشکلات این گروه [E۱] از افراد گامی برداشته شود.  هدف از مطالعه حاضر، بررسی اثر بخشی بازی درمانی بر سازگاری اجتماعی و مهارت­های ارتباطی کودکان ناشنوا است. روش بررسی: این بررسی از نوع نیمه آزمایشی بود. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه دانش آموزان ناشنوای دوره ابتدایی شهرستان ساری در سال تحصیلی ۹۶-۱۳۹۵ بوده است که بنابر آمار، این تعداد برابر۴۰ دانش آموز بود. در این مطالعه کل جامعه انتخابی در تحقیق شرکت داده شدند و از این گروه نمونه ۴۰ نفری، به طور تصادفی ۲۰ نفر در گروه آزمایش و ۲۰ نفر در گروه کنترل گمارده شدند. اعضای گروه آزمایش در طول۱۲ جلسه هفتگی مورد بازی درمانی قرار گرفتند. از مقیاس درجه بندی مهارت های اجتماعی[۱] (تراسکات، ۱۹۸۹) آزمون مهارتهای ارتباطی [E۲] (کویین دام، ۲۰۰۴) برای جمع آوری داده­ها استفاده شد. یافته­ ها: نتایج امار توصیفی و نمرات هر یک از مهارتهای ارتباطی و سازگاری اجتماعی کودکان ناشنوای شرکت کننده در این مطالعه گویای بهبود وضعیت شرکت کنندگان گروه آزمایش نسبت به شرکت کنندگان گروه کنترل بود (P≤۰/۰۵). همچنین نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که که بازی درمانی موجب بهبود معنادار [E۳] میانگین نمرات مهارت­های ارتباطی و سازگاری اجتماعی در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل گردیده است (P≤۰/۰۵).  نتیجه ­گیری: بر پایه یافته های این پژوهش، بازی درمانی روشی موثر در بهبود وضعیت ارتباطی و اجتماعی کودکان ناشنوا است.  بنابراین در زمینه کار با کودکان ناشنوا و کم شنوا، متخصصان و کارشناسان حوزه سلامت میتوانند با توجه به مشکل جسمی این گروه [E۴]  از افراد و محدودیت­های آنها، از بازی درمانی به عنوان روشی موثر در بهبود وضعیت ارتباطی و اجتماعی کودکان ناشنوا استفاده کنند. واژه های کلیدی: ناشنوا، بازی درمانی، مهارت ارتباطی، سازگاری اجتماعی

Keywords:

Deaf , Play therapy , Communication skills , Social adaptation , ناشنوا , بازی درمانی , مهارت ارتباطی , سازگاری اجتماعی