اثر نواربندی و خستگی بر ثبات پویا در ورزشکاران با و بدون بی ثباتی مزمن مچ پا

هدف کشیدگی های خارجی مچ پا از آسیب های بسیار رایج در ورزشکاران است و ریسک زیادی برای آسیب مجدد و تبدیل شدن به بی ثباتی های مزمن مچ پا دارند. بی ثباتی مزمن مچ پا می تواند ثبات پویا را در ورزشکاران تحت تاثیر قرار دهد. از طرف دیگر خستگی نیز می تواند در ثبات پویای ورزشکاران سالم و آسیب دیده اختلال ایجاد کند. مطالعات جدید به بررسی تاثیر استفاده از نواربندی و وسایل کمکی در افراد با بی ثباتی مزمن مچ پا پرداخته اند. با وجود این، اثر استفاده از نواربندی مچ پا بر بهبود ثبات پویا پس از خستگی در ورزشکاران ناشناخته است. بنابراین هدف از این پژوهش، بررسی اثر نواربندی و خستگی بر ثبات پویا در ورزشکاران زن با و بدون بی ثباتی مزمن مچ پاست.  روش بررسی ۲۰ ورزشکار زن شامل ۱۰ فرد با بی ثباتی مزمن مچ پا (سن ۱/۹۸±۲۲/۰۲ سال، قد ۲/۷۴±۱۶۳/۸۰ سانتی متر، وزن۷/۱۰ ±۵۸/۶۸ کیلوگرم، شاخص ناتوانی مچ پا و پا ۱/۰۳±۸۰/۷۸ درصد و شاخص ورزشی ناتوانی مچ پا و پا ۱/۷۵±۶۵/۱۰ درصد) و ۱۰ فرد سالم (سن ۰/۶۷±۲۱/۷۰ سال، قد ۵/۰۶±۱۶ سانتی متر، وزن ۰۴/۷±۱۰/۵۹ کیلوگرم، شاخص ناتوانی مچ پا و پا و شاخص ورزشی ناتوانی مچ پا و پا ۱۰۰درصد) در دو جلسه مجزا با شرایط متفاوت، بدون نواربندی و با نواربندی به شیوه بسکتویو، در این تحقیق شرکت کردند. در هر جلسه سه کوشش از فعالیت پرش فرود قبل و پس از برنامه خستگی عملکردی انجام شد. فعالیت پرش فرود شامل فرود یک پا روی صفحه نیرو از ارتفاعی معادل ۵۰ درصد حداکثر ارتفاع پرش هر آزمودنی، از وضعیت ۷۰ سانتی متری از مرکز صفحه نیرو در نظر گرفته شد. برنامه خستگی عملکردی از سه ایستگاه تشکیل می شد: تمرین های چابکی جنوب شرقی تعدیل شده، جهش به سمت جلو و پرش سریع. آزمودنی ها عبور از ایستگاه ها را ادامه دادند، تا جایی که زمان انجام کل برنامه در یک دور، در مقایسه با زمان پایه ۵۰ درصد افزایش یافت. مدت زمان رسیدن به ثبات در جهات قدامی خلفی، داخلی خارجی و عمودی به وسیله دستگاه صفحه نیرو اندازه گیری شد. سه تجزیه وتحلیل مجزا با آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر با دو عامل درون گروهی (شرایط و زمان) برای هر متغیر در هر گروه انجام شد.  یافته ها نتایج حاصل از این تحقیق نشان داد که، در گروه ورزشکاران سالم، تی تی اس داخلی خارجی و تی تی اس عمودی، تفاوت معنی داری با هم داشتند [F=۹/۶۹, P=۰/۰۰۴] ، [F=۷/۵۲, P=۰/۰۰۱]  آزمون تعقیبی بونفرونی نشان داد که در شرایط با نواربندی، تی تی اس داخلی خارجی قبل از خستگی سریع تر از حالت پس از خستگی است و در شرایط بدون نواربندی، تی تی اس عمودی قبل از خستگی، سریع تر از پس از خستگی است. در گروه ورزشکاران آسیب دیده، در تی تی اس داخلی خارجی و عمودی، تفاوت معنی دار بین شرایط متفاوت وجود داشت [F=۱۴/۲۷, P=۰/۰۰۱], [F=۱۰/۵۷, P=۰/۰۰۱] همچنین این آزمون نشان داد که در شرایط بدون نواربندی، تی تی اس داخلی خارجی قبل از خستگی سریع تر از حالت پس از خستگی است، در هر دو شرایط با و بدون نواربندی تی تی اس عمودی قبل از خستگی، سریع تر از حالت پس از خستگی است و پس از نواربندی سریع تر از قبل از نواربندی است.  نتیجه گیری نواربندی در ورزشکاران با بی ثباتی مزمن مچ پا بدون خستگی، تعادل پویا را در جهت عمودی بهبود می بخشد. نواربندی پس از خستگی منجر به بهبود تعادل پویا در ورزشکاران با و بدون بی ثباتی مزمن مچ پا نمی شود. تحقیقات دیگری باید آزمودنی های سالم و آسیب دیده را تحت این شرایط آزمون کند تا مشخص شود که آیا این نتایج می تواند در انتخاب شیوه پیشگیری کننده ای مناسب باشد که بتواند در طول فعالیت های عملکردی از آسیب های مچ پا جلوگیری یا آن ها را درمان کند.

Keywords:

Taping , Dynamic Balance , Fatigue , Chronic Ankle Instability , نواربندی , تعادل پویا , خستگی , بی ثباتی مزمن مچ پا