بررسی اثر الیاف پلیمری و فولادی (قلابدار) بر روی خواص تازه و سخت شده بتن خودمتراکم با مقدار عامل اصلاح لزجت بهینه

این تحقیق شامل دو فاز می باشد که در فاز اول خواص تازه بتن خودتراکم الیافی با افزودنی اصلاحکنندهی لزجت بررسی شده است . هدف اصلی این قسمت انتخاب دوز بهینه ی مادهی افزودنی (VMA) برای بتنی است که علاوه بر خاصیت خودتراکمی آبانداختگی نیز نداشته باشد. که از میان دوزهای مصرفی مختلف دوز مصرفی ۱۶/۰ درصد وزن آب به عنوان بهترین دوز ارائه شد. فاز دوم به برسی اثر الیاف پلی پروپلین با دوزهای ۰، ۱/۰، ۱۲۵/۰، ۱۵۰/۰، ۱۷۵/۰ و ۲ درصد وزن سیمان، الیاف فولادی قلابدار با دوزهای ۵/۰، ۱، ۵/۱، ۲، ۵/۲ درصد وزن سیمان در بتن خودتراکم الیافی صورت گرفت که در نهایت خواص تازه و سخت شده و نیز میزان ترکخوردگی آنها مورد بررسی قرار گرفت و طبق استاندارد ۱۷۵/۰ و ۲ درصد از الیاف پلیمری و ۵/۲ درصد از الیاف فولادی قلابدار مورد قبول واقع نگردید و از نتایج چنین برمی آمد که الیاف پلیمری با دوزهای پایین ترکخوردگی را کاهش می دهد، درحالی که افزایش دوز الیاف فولادی قلابدار ترکخوردگی را افزایش می دهد. از طرفی با افزایش دوز الیاف فولادی و پلیمری در بتن مقاومت فشاری نیز کاهش می یابد و در عوض مقاومت کششی بالا می رود.

Keywords:

بتن خودمتراکم , الیاف پلی پروپیلین , الیاف فولادی قلابدار , عامل اصلاح لزجت , مقاومت فشاری