تجزیه و تحلیل ساختار اشتغال در بخش های عمده ی اقتصادی مناطق شهری ایران در طی دوره ی (۱۳۷۲-۱۳۸۲) (رهیافت تغییر سهم “Shift-Shore Method” و شاخص LQ “Location Quatient”)

مساله ی اشتغال و به طور کلی نیروی انسانی در مسائل اقتصادی جایگاه ویژ ه ای دارد. در اقتصاد ایران، اشتغال از دغدغه های اصلی سیاست گذاران اقتصادی است. تجزیه و تحلیل روند اشتغال و ساختار آن در سطح کشور و مناطق مختلف آن مستلزم شناخت دقیق استعداد ها و توان بالقوه ی بخش ها و ترکیب آن در مناطق است تا بتوان برنامه ریزی و اشتغال زایی متوازن و متعادلی را در هر یک از بخش ها و مناطق محقق ساخت. هدف از این مطالعه تعیین وضعیت اشتغال بخش ها و گروه های عمده ی فعالیت در مناطق شهری کشور در طی دوره ی زمانی ۱۳۷۲-۱۳۸۲ می باشد که بدین منظور با استفاده از روش تغییر سهم به تشخیص بخش هایی که مزیت نسبی دارند و از قدرت رقابتی برخوردار هستند پرداخته شده است. بدین منظور با به کارگیری شاخص LQ بخش های پایه که صادرکننده ی نیروی شاغل خود بود ه اند مشخص گردید ه اند. نتایج حاکی از آن است که بخش های معدن، ساختمان ، آب و برق و گاز، عمده فروشی، حمل و نقل و خدمات مالی از میان ده بخش عمده فعالیت شهر های کشوردارای اثر رقابتی مثبت می باشند و در این فعالیت ها اثر ترکیب بخشی نیز مثبت است. بنابراین انتظار بر آن است که در آینده این بخش ها نقش بسیار مهمی در اشتغال شهر ها خواهند داشت. در سال ۷۲ به غیر از بخش کشاورزی و معدن، سایر بخش ها در گروه فعالیت های پایه قرار داشتند. در حالی که در سال ۸۲ بخش کشاورزی و خدمات نامشخص در گروه فعالیت های غیرپایه جای گرفتند.

تجزیه و تحلیل ساختار اشتغال در بخش های عمده ی اقتصادی مناطق شهری ایران در طی دوره ی (۱۳۷۲-۱۳۸۲) (رهیافت تغییر سهم “Shift-Shore Method” و شاخص LQ “Location Quatient”) Keywords:

مزیت نسبی , تغییر سهم , ضریب مکانی