مقایسه فعالیت الکتریکی گروهی ازعضلات اطراف شانه در حین انجام ورزشهای زنجیره بسته در افراد جوان سالم

هدف: در مورد اثر میزان استحکام سطح اتکا در حین تمرینات، بر ازدیاد فعالیت عضلات اطراف شانه تناقضات زیادی وجود دارد. هدف از انجام مطالعه حاضر بررسی ارتباط بین تغییرات میزان ثبات سطح اتکا با میزان فعالیت الکترومیوگرافیک استاتیک عضلات اطراف شانه است. روش بررسی: در این تحقیق تجربی ۳۰ فرد سالم مطابق معیارهای مورد نظر از نمونه های در دسترس انتخاب و فعالیت الکترومیوگرافیکی سطحی عضلات ذوزنقه ای فوقانی، ذوزنقه ای تحتانی، شانه ای قدامی، سر دراز دو سر، گرد بزرگ و سه گوش خلفی سمت غالب آنها در حالت استراحت و پس از ۱۰ ثانیه قرار گرفتن در ۶ وضعیت مختلف تست شنا رفتن، با توالی تصادفی و متفاوت از نظر میزان استحکام سطح اتکا، ثبت گردید. میزان مجذور ریشه میانگین سه ثانیه میانی الکترومیوگرافی برای مقایسه شدت فعالیت عضلانی بین وضعیت ها مورد استفاده قرار گرفت. سپس داده ها با آزمون های تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر و همبستگی پیرسون مورد بررسی قرار گرفتند. یافته ها: شدت فعالیت عضلانی در سه وضعیتی که سطح اتکای مستحکم استفاده شد، بیشتر از وضعیت هایی بودندکه ثبات سطح اتکا کمتر شده بود. این تفاوت قابل توجه در تمام عضلات غیر از عضله ذوزنقه ای فوقانی (۰/۰۸۱=P) معنادار بود (۰/۰۰۱>P). نتیجه گیری: ازدیاد بی ثباتی سطح اتکا نمی تواند به عنوان یک روش جهت ازدیاد پیشرونده قدرت عضلات اطراف شانه مورد استفاده قرار گیرد.

Keywords:

Stability , Supporting surface , Shoulder , Muscle , Electromygraphy , استحکام , سطح اتکا , شانه , عضلات , الکترومیوگرافی