سنجش پایداری شهری و تاثیر آن بر شاخص های کیفیت زندگی با رویکرد تصمیم-گیری چند معیاره تلفیقی (مطالعه موردی: منطقه ۲ تهران)

زمینه وهدف: ارزیابی پایداری شهری زیست محیطی، یکی از مهم ترین ابزارها در فرآیند برنامه ریزی توسعه پایدار است که توجه به آن در سیاست گذاری ها و برنامه ریزی ها امری ضروری است .  مفهوم کیفیت زندگی ارتباط مستقیمی  با نیازهای بشر دارد، بنابراین اگر چه چند بعدی بودن مفهوم کیفیت زندگی باید به عنوان یک کل در نظر گرفته شود، افراد باید سعی برای برآوردن نیازهای کلی خود برای بهینه سازی این نیازها کنند. این تحقیق شناسایی، انتخاب و بومی­سازی شاخص­های مورد نظر در رابطه با پایداری شهری و از طرفی ارتباط آن با شاخص­های کیفیت زندگی در منطقه ۲ تهران می­باشد روش بررسی: در این پژوهش از روش های تصمیم گیری چند معیاره تلفیقی جهت وزن ئهی- ایوت بندی شاخص های بومی استفاده شده است. پس از مشخص شدن شاخص­ها با استفاده از روش آنتروپی هر کدام از معیارها و زیر معیارها وزن­دهی شدند گزینه­های مد نظر تحقیق از دو روش ویکور (VIKOR) و لینمپ (LINMAP) رتبه بندی شد و شاخص های به دست آمده در منطقه ۲ شهر تهران پهنه بندی شده است. یافته ها: از ۶ معیار در نظر گرفته شده در بخش ارزیابی پایداری شهری زیست محیطی، معیار فیزیکی با وزن نهایی ۳۱/۰ بالاترین امتیاز را کسب کرده و در بخش ارزیابی شاخص­های کیفیت زندگی، معیار مدیریت شهری با وزن نهایی ۵۸/۰ بالاترین امتیاز را کسب کرده است.  بحث و نتیجه گیری: نتایج  نشان داد که نواحی ۱ و ۸ هم از نظر شاخص کیفیت زندگی و هم از نظر پایداری شهری زیست محیطی رتبه پایینی را کسب نموده اند در صورتی که سایر نواحی مانند نواحی ۲ و ۷ شاخص کیفیت زندگی  و پایداری شهری زیست محیطی رتبه بالایی را به خود اختصاص داده اند.

Keywords:

ارزیابی پایداری شهری زیست محیطی , کیفیت زندگی , روش های تصمیم گیری چند معیاره