تحلیل عشق در ادبیات عرفانی با رویکرد زیبایی شناسی

عشق زیباترین نگاه حضرت دوست برهستی و آفرینش جهان است و یکی از مراتب هفت شهرعشق در منزل سلوک عرفان اسلامی و ادبیات صوفیانه است. همانگونه که از مکتب عرفان برمی آید، و در این رابطه مراتب روشنی به گستره جهان وجود داشته که مورد بحث قرار نگرفته است و در پرده پنهان مانده. اما در لابه لای متون عرفانی به این رابطه اشاره شده است، که می توان دو نظر کلی را از آن استخراج کرد. گروهی عشق را زاییده زیبایی می دانند، در طرف مقابل عرفایی هستند که با نسبی دانستن زیبایی، بر این باورند که نگریستن از منظر عشق باعث زیبا دیدن می شود. همانگونه که هویداست عشق عرفانی مفهومی گسترده و چند سویه در فرهنگ عرفانی جهان دارد از یک نگاه مراتب زیبایی شناسی و یک منظرصورت آفرینش عشق شده است. در حوزه عرفان اسلامی عشق الهی در نگاه همه بزرگان ادبیات کلاسیک جهان برگرفته از مقدسات بوده و همیشه در همه فرهنگ ها و مکاتب خصوصا هند به گونه ای برجسته مطرح شده است. این مقاله عشق را از منظر و نگاه زیبایی و زیبای شناسی در ادبیات عرفانی و هندو بررسی می نماید.

Keywords:

عشق , زیبایی , عرفان , مقدسات , سلوک , آفرینش.