بررسی مفاهیم عرفانی در دیوان املای بخارایی

املای بخارایی از شاعران عارف­مسلک منطقه ورارود آسیای مرکزی است که سیروسلوک عارفانه را در خدمت پیران خویش طی­نموده و به مقامات یقین نائل­آمده­است. غزلیاتش مشحون از اصطلاحات و رموز عرفانی است. هدف از انجام این مقاله بررسی مفاهیم عرفانی در دیوان املای بخارایی است که به شیوه کتابخانه­ای و به روش توصیفی تحلیلی صورت­گرفته­است. تحلیل محتوایی غزلیات وی نشان­می­دهد که وی در سیروسلوک عارفانه، عشق، تقابل عقل و عشق و برتری عشق بر عقل، ستیز با زاهدنماها ، رندنوازی، گرایش به جبر و پارسایی تحت­تاثیر عارفان بزرگی چون حافظ و مولاناست و بسیاری از غزلیات خود را به تبعیت از آن­ها سروده­است. املا برای بیان تجربیات خود در حوزه عرفان و تصوف از الفاظ، اصطلاحات و عبارات رمزگونه و نمادین عرفانی چون ساقی، زلف، آب حیات، خرابات، می، میکده و ... بهره­برده­است .

Keywords:

دیوان غزلیات , مفاهیم عرفانی , املای بخارایی