مطالعات موردی موفق در استفاده از پلیمر به منظور ازدیاد برداشت نفت از میادین نفتی به روش سیلاب زنی پلیمری

در برداشت اولیه هیدروکربنها که با استفاده از سازوکارهای طبیعی مخزن صورت می گیرد، به دلایل مختلف از جمله کاهش فشار ناشی از تولید، در بهترین حالت کمتر از یک سوم نفت تولید میگردد. همچنین با اتخاذ روشهای ثانویه ازدیاد برداشت مانند تزریق آب نیز با وجود کاربرد گسترده، به دلیل تحرک بالای آب نسبت به نفت، بخش عظیمی از منابع قابل تولید نخواهد بود. از این رو جهت تامین تقاضای نفت خام که به صورت پیوسته در حال افزایش است، همواره نیاز به استفاده از روشهای ثالثیه ازدیاد برداشت جهت افزایش ضریب بازیافت پس از شروع تولید وجود دارد. از جمله روشهای کارآمد جهت افزایش میزان بازدهی در فرآیند جاروبزنی نفت خام، تزریق (سیلاب زنی) پلیمر است که به عنوان یکی از روشهای شیمیایی موثر ازدیاد برداشت از سالها پیش تا کنون مورد استفاده قرار گرفته است. از آنجا که مطالعه موردی به صورت گسترده، ژرف و جزئی نگر به مطالعه یک مورد خاص می پردازد و در نتیجه به محدوده وسیعی از دانش برای تحلیل سیستم های پیچیده دسترسی می یابد، این اطمینان در پژوهش مطالعه موردی حاصل می شود که تمام اجزا مورد بررسی قرار گرفته اند. از این رو در این مقاله پس از بررسی نظام مند بسیاری از مطالعات موردی موفق ازدیاد برداشت توسط عملیات سیلاب زنی پلیمر در میادین مختلف نفتی جهان، به بررسی عوامل و شرایط تاثیرگذار در هر یک از مراحل انتخاب پلیمر، عملیات تزریق و سپس تاثیر آن برروی میزان افزایش نرخ تولید و همچنین میزان ضریب بازیافت نفت مخزن پرداخته شده و چالش های موجود در این عملیات ها به دقت مورد بحث و بررسی قرار گرفته است. نتایج حاصل از تحقیق نشان می دهد افزودن پلیمر مناسب به آب در فرآیند سیلاب زنی و در شرایط مختلف، از پتانسیل بالقوهای برای کاهش میزان تولید آب و همچنین کاهش میزان اشباع نفت باقی مانده مخازن و در نتیجه افزایش ضریب بازیافت نفت برخوردار است.

Keywords:

Polymer Flooding , EOR , Recovery Factor , Mobility Ratio , Case study