مقایسه آزمایشگاهی عملکرد پلیمر پلی آکریل آمید و ماده فعال سطحی زیستی رامنولیپید در ازدیاد برداشت نفت با استفاده از میکرومدل های شیشه ای همگن و ناهمگن

در سالیان اخیر مطالعات زیادی در مورد استفاده از مواد فعال سطحی در زمینه افزایش برداشت از مخازن نفتی انجام شده است که عموما شامل مقایسه عملکرد ماده فعال سطحی زیستی با ماده فعال سطحی شیمیایی بوده است. ولی تاکنون تحقیقات اندکی در مورد مقایسه عملکرد مواد فعال سطحی زیستی و پلیمرها و همچنین، تاثیر دما بر برداشت نفت صورت گرفته است. لذا در این تحقیق، به بررسی آزمایشگاهی اثر دما بر عملکرد ماده فعال سطحی زیستی رامنولیپید با تزریق در میکرومدل شیشه ای و مقایسه عملکرد آن با پلیمر پلی اکریل آمید آنیونی پرداخته شده است. برای این منظور نتایج حاصل از سیلاب زنی به کمک ماده فعال سطحی زیستی موردنظر با نتایج سیلاب زنی با آب شور و پلی آکریل آمید مقایسه شده است. آزمایشات در دو دمای ۲۵ و C° ۷۵ و در دو میکرو مدل همگن و ناهمگن انجام شد. نتایج نشان داد که در مدل همگن درصد ازدیاد برداشت در اثر سیلاب زنی با ماده فعال سطحی زیستی رامنولیپید در دو دمای مورد مطالعه به ترتیب ۴۸ و ۶۲% است که در مقایسه با آب به ترتیب ۹ و ۷/۱۳% افزایش برداشت نفت داشته است. این درحالی است که در سیلاب زنی با پلیمر مقادیر به ترتیب ۶۱ و ۷۰% به دست آمد. در مدل ناهمگن نیز شرایط به همین صورت به دست آمد. بدین ترتیب که درصد ازدیاد برداشت در اثر سیلاب زنی با ماده فعال سطحی زیستی رامنولیپید در دو دمای مورد مطالعه به ترتیب ۴۱ و ۵۱% بود که در مقایسه با آب عملکرد بالاتر و در مقایسه با پلیمر عملکرد پایین تری داشت. به طور کلی، در دمای بالاتر میزان ازدیاد برداشت در هر دو مدل همگن و ناهمگن تحت سه سیلاب زنی انجام شده، بیشتر بود.

Keywords:

ازدیاد برداشت نفت , میکرومدل شیشه ای , سیلاب زنی , رامنولیپید , پلیمر