اثر ۶ هفته تمرین هوازی پس از تزریق سلول های بنیادی مشتق از بافت چربی بر سطوح فاکتور رشد عصبی قشر مغز موش های دیابتی شده با STZ

مقدمه و هدف: هدف از اجرای این پژوهش، بررسی اثر شش هفته دویدن روی نوارگردان همراه با تزریق سلول بنیادی مشتق از بافت چربی بر روی سطح NGF قشر موش های دیابتی شده با STZ بود. مواد و روش: حیوانات به طور تصادفی به ۶ گروه: ۱-گروه کنترل سالم۲-گروه شم ۳-گروه کنترل دیابت ۴-گروه ورزش+دیابت ۵-گروه سلول بنیادی+دیابت ۶-گروه ترکیبی تقسیم شده اند. گروه تمرینی تمرین نوارگردان باشدت متوسط ۵ روز در هفته و به مدت ۶ هفته انجام دادند. سرعت و مدت تمرین نوارگردان به تدریج افزایش یافت. در گروه دریافت کننده سلول بنیادی، سلول ها از قطعات چربی از ناحیه اطراف شکم بیماران مراجعه کننده به بخش جراحی جهت عمل لیپوساکشن گرفته شد. بافت مورد نظر بعداز عمل لیپوساکشن درون محفظه استریل در دمای محیط به آزمایشگاه منتقل شد. سپس به کمک سرنگ انسولینی PBS /۵ ml حاوی ۱۰۶*۵/۱ عدد سلول بنیادی استخراج شده از بافت چربی انسانی به سیاهرگ دم رت دیابتی تزریق شد. برای تجزیه و تحلیل آماری از آمار توصیفی و استنباطی استفاده گردید. جهت تعیین نرمال بودن توزیع داده ها از آزمون کولموگروف – اسمیرنوف استفاده شد. از آزمون تحلیل واریانس یک طرفه (ANOVA) برای بررسی تغییرات شاخص های پژوهش بین گروه ها استفاده شد. در صورت وجود اختلاف معنی داری بین گروه ها، به منظور روشن نمودن محل اختلاف از آزمون تعقیبی توکی در سطح معنی داری ۰۵/۰< P استفاده گردید. نتایج: تزریق STZ به طور معناداری سطح NGF قشر موش ها را در گروه کنترل دیابت نسبت به سایر گروه ها کاهش داد (P=۰.۰۰۱) همچنین ورزش به تنهایی با شدت پروتکل ارائه شده در تحقیق حاضر، توانست سطح NGF(P=۰.۰۰۱) را نسبت به گروه کنترل دیابت افزایش دهد. از طرف دیگر سطح فاکتور رشد عصبی در گروه دریافت کننده سلول نسبت به سایر گروه های تحقیق افزایش معناداری داشت (p=۰.۰۰۱) همچنین ترکیب متغیر های مستقل تحقیق توانست سطوح NGF را نسبت به گروه کنترل دیابت افزایش معناداری دهد (p=۰.۰۰۱). بحث و نتیجه گیری: نتایج پژوهش حاضر نشان دهنده اثر قابل توجه تزریق سلول بنیادی بر سطح NGF قشر موش های دیابتی می باشد که این تغییرات حتی از گروه ورزشی و ترکیبی نیز بیشتر بوده است. از طرف دیگر تمرینات استقامتی با مدت وشدت پایین و ترکیب آن با تزریق سلول موجب افزایش این شاخص نسبت به گروه کنترل دیابتی شده است اما اندازه این تغییرات به میزان گروه دریافت کننده سلول به تنهایی نبوده است که احتمال می رود نقش عوامل استرسی و اکسایشی ناشی از ورزش در این نتایج اثرگذار باشد. از طرف دیگر هر یک از متغییر های مستقل موجب افزایش معنادار سطح NGF در قشر موش ها نسبت به گروه کنترل دیابت شده است که خود نشان دهنده اثرات مثبت ورزش و تزریق سلول بنیادی و ترکیب آنها در موش های دیابتی است.

Keywords:

کلید واژه: تمرین روی نوارگردان , NGF , STZ , قشر مغز , دیابت