پهنه بندی کمی سطح زمین با استفاده از فرم بنیادی خطی در جهت مکان یابی بهینه پخش سیلاب

اساس آمایش سرزمین پهنه­بندی ژئومورفولوژیک سطح زمین است که اولین مرحله آن تعیین پهنه­های همگن سطح زمین از نظر خصوصیات ژئومورفولوژیک می­باشد. پهنه­بندی کمی با استفاده از روش­های خودکار و تعریف­شده و براساس اعداد و ارقام، انجام می­گیرد. در این مطالعه به منظور تشخیص محدوده­های مناسب برای تغذیه مصنوعی در منطقه­ی کوهستانی گهر و دشت گربایگان، در استان فارس، از پهنه­بندی کمی سطح زمین با برازش فرم­بنیادی پله ای، به سطح استفاده گردیده است. برای تشخیص بهترین ساختار بنیادی قابل برازش از ساختارهایی با رده­درجه دو برای پنجره سه­تایی و از داده­های حاصل از مدل رقومی ارتفاعی با قدرت تفکیک ۱۰ متری استفاده گردیده است. برای تعیین درجه برازش ساختارهای بنیادی از شاخص مجموع اختلاف مربعات اختلافات سطح استفاده شده است. با استفاده از درجه برازش درجه مناسب بودن سطح برای تغذیه مصنوعی، تنها با دید مورفولوژی سطحی تعیین گردیده است. نتایج نشان می دهد که سطوح واقع در پایین دست مخروط افکنه­ها، و دشت­ها مناسب­ترین مناطق برای پخش­سیلاب است، که به صورت نقشه ارائه شده است.

Keywords:

Fundamental Model , surface features , geomorphological zoning , artificial recharge , Garbayegan , مدل بنیادی , عوارض سطحی , پهنه بندی ژئومورفولوژیک , تغذیه مصنوعی , گربایگان