تحول درزمانی فرهنگ تاریخی مسیحی و شیعی در دوره معاصر بر مبنای تحلیل نشانه معناشناختی تابلوهای مسیح و عاشورا

پژوهش حاضر دگردیسی های درزمانی در دو سطح بیان و محتوا در تابلوهای مسیح و تابلوهای عاشورایی را از منظر نشانه  معناشناسی و به صورت تطبیقی بررسی می کند. نتایج تحقیق نشان می دهد در تابلوهای مسیحی، هم پای هر تحول سبکی و پارادایمی از شیوه کلاسیک تا مدرن و پست مدرن، دو سطح بیان و محتوا نیز پابه پای هم تغییر می کنند. در پنج شیوه سبکی شناسایی شده، مسیح به شش شیوه بازنمایی می شود: ارائه دهنده پیام، پادشاه، رنجور شایسته همدلی، رنجور بی اهمیت، زشت و موضوع لذت. بنابراین بازنمایی مسیح، فرآیندی از مسیح با ارزش به بی ارزش و نهایتا ضد ارزش را نشان می دهد. مسیح در آخرین فرآیند استحاله ارزشی، به ضد مسیح تحول می یابد، اما متن عاشورایی در هر سه شیوه کلاسیک، مدرن و پسامدرن علی رغم تحول در سطح بیان از روایی به وصفی و سپس انتزاعی و با وجود تغییر مخاطب از عام به خاص، در سطح محتوا ثابت مانده و ارزش و معنای (ایدئولوژی) واحدی را بازنمایی می کند. متن های عاشورایی مدرن و پست  مدرن با همه  زمانی و همه  مکانی سازی انتقام عاشورایی و تقابل خیر/شر به سطح، مدرنیسم/پست مدرنیسم مبناگرا یا مبناگرایی مدرن/ پست  مدرن را معنادار جلوه می دهند؛ زیرا همان ارزش هایی را بازنمایی می کنند که متن عاشورایی کلاسیک معرفی می کرد.

Keywords:

historical culture , semiotics , painting , Ashura , Christ. , فرهنگ تاریخی , نشانه معناشناسی , نقاشی , عاشورا , مسیح