مطالعه نقش دینداری در توسعه امید به آینده در بین شهروندان آذرشهر

سابقه و هدف: یکی از مهمترین موضوعات مورد توجه در عصر مدرن، موضوع امید به آینده و بازتاب آن در جریان زندگی روزمره افراد می باشد. امید به آینده از مهمترین مولفه های افزایش کیفیت زندگی در حالت کلی میباشد که خود متاثر از چند عامل است. یکی از عوامل مهمی که در ارتباط نزدیک با این متغیر می باشد، دینداری است؛ بنابراین در پژوهش حاضر به بررسی نقش دینداری بر امید به آینده پرداخته شده است.       مواد و روش ها: روش تحقیق حاضر از نوع پیمایشی است و جامعه آماری موردمطالعه، شامل افراد ۶۰-۲۰ سال شهر آذرشهر به تعداد ۳۹۶۰۱ نفر می باشد که از این تعداد، ۳۸۰ نفر به  روش نمونهگیری خوشه ای انتخاب شده است.       یافته ها: نتایج آزمون دو متغیره بین متغیرهای مذکور نشان داد که دینداری با امید به  آینده و ابعاد آن (تفکر راهبردی (۰/۰۵>P)، تفکر عاملی رابطه مثبت و  معنی داری دارد؛ یعنی با افزایش میزان دین داری، میزان امید به آینده در بین افراد  مورد مطالعه افزایش می یابد و برعکس. همچنین، شدت همبستگی بین متغیرهای مورد بررسی، متوسط به بالا مشاهده شد.       استنتاج: با توجه به یافته های پژوهش حاضر، تقویت باورهای دینی در جریان جامعه پذیری، تقویت ایمان قلبی و مشارکت دادن افراد از سنین پایین در امور مذهبی جهت افزایش میزان امید به آینده افراد، امری ضروری می باشد.

Keywords:

Citizens of Azarshahr , Hopefulness , Piety , Reflection factor , Strategic thinking , سبکهای فرزندپروری , سلامت روانی , نگرش مذهبی