رابطه باورهای مذهبی با خودپایی در دانشجویان

هدف این پژوهش، بررسی رابطه باورهای مذهبی با خودپایی در دانشجویان پسر دانشگاه آزاد اسلامی واحد بهبهان بود. جامعه آماری پژوهش، دانشجویان پسر مقطع کارشناسی پیوسته دانشگاه آزاد اسلامی واحد بهبهان بود که تعداد ۱۷۳ نفر از آنها به روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شدند. ابزار پژوهش عبارت است از: آزمون جهت گیری مذهبی بهرامی احسان و مقیاس خودپایی اسنایدر. روش پژوهش از نوع همبستگی بود که به منظور تجزیه و تحلیل داده ها علاوه بر روش های آمار توصیفی نظیر میانگین و انحراف معیار از روش های آمار استنباطی همانند همبستگی و رگرسیون نیز استفاده شد. نتایج نشان داد که بین جهت گیری مذهبی (۲۲/۰) و ارزنده سازی (۶۲/۰) با خودپایی رابطه مثبت معناداری وجود دارد (۰۱/۰>p). همچنین بین سازمان نایافتگی (۵۰/۰-) و کامجویی (۲۸/۰) با خودپایی رابطه منفی معناداری وجود دارد (۰۱/۰>p). نتایج حاصل از تحلیل رگرسیون نشان داد که متغیرهای ارزنده سازی (۶۲۲/۰=β)، سازمان نایافتگی (۳۱۸/۰-= β) و کامجویی (۱۳۳/۰-= β)، ۴۹/۰ واریانس خودپایی را پیش بینی می کنند. به طور کلی نتایج این پژوهش نشان داد که افزایش باورهای مذهبی، دینداری و پایبندی به اصول مذهبی می تواند از عوامل مثبت تاثیرگذار بر جنبه های مختلف روانی و جسمانی دانشجویان باشد.

Keywords:

جهت گیری مذهبی , خودپایی , دانشجویان , باورهای مذهبی , دینداری