بررسی قابلیت تثبیت جاده های جنگلی با استفاده از مواد پلیمری (مطالعه موردی: جنگل خیرود)

بسیاری از زیان های عمده ساخت جاده در جنگل با خصوصیات خاک تشکیل دهنده بستر جاده ارتباط مستقیم دارد. برخی خاک ها به دلیل مشخصات فنی نامطلوب، مشکلاتی را در جاده سازی ایجاد می کنند. روش های مختلفی برای بهبود و اصلاح خاک های مشکل دار پیشنهاد شده است. در این پژوهش قابلیت یک نوع ماده پلیمری در این زمینه آزمون شد. از آنجا که بافت خاک مسیر جاده در سری نم خانه جنگل آموزشی - پژوهشی خیرود، ریزدانه با درصد رس و خمیرایی بالاست، برای ساخت جاده بر روی آن باید خواص مکانیکی را تغییر داد و خاک را تثبیت کرد. به همین منظور آزمایش های متنوع شامل شناسایی، حدود آتربرگ، تراکم وCBR  بر روی نمونه های خاک تیمار شده با درصد پیشنهادی از طرف سازندگان این ماده و نمونه های خاک شاهد انجام گرفت. نتایج نشان داد ماده پلیمری سبب کاهش حدود روانی و خمیری و شاخص خمیری شده است. همچنین تیمار مورد نظر موجب کاهش رطوبت بهینه و افزایش حداکثر دانسیته خشک و ظرفیت باربری می شود. البته میزان بهبود خصوصیات خاک و به ویژه ظرفیت باربری در حد ادعاشده توسط شرکت تولیدکننده نیست و سبب بهبود کلاسه خاک از نظر ظرفیت باربری نمی شود. بنابراین این ماده هنوز نمی تواند جایگزینی مناسب برای کاهش ضخامت شن ریزی باشد.

Keywords:

جاده های جنگلی , خصوصیات مکانیکی خاک , ظرفیت باربری , مواد پلیمری