پاسخ هیستوپاتولوژیکی هپاتوپانکراس و آبشش خرچنگ (Forskal, ۱۷۷۵) Metopograpsus messor در مواجهه با آلاینده کادمیوم

در سالهای اخیر پایش اکوسیستمهای آبی از سنجش کمی مقدار آلاینده در آب، رسوب و بافت ماهی به سنجشهای کیفی اثرات آلایندهها بر آبزیان و بررسی وضعیت سلامت آبزیان و نهایتا اکوسیستم سوق پیدا نموده است. مطالعه حاضر به منظور بررسی پاسخ هیستوپاتولوژیکی هپاتوپانکراس و آبشش خرچنگ Metopograpsus messor در مواجهه با آلاینده کادمیوم در سه تکرار انجام شد. به این صورت که، آکواریومهایی با غلظت  µg/L۵ کادمیوم آماده شد و همچنین، یک تیمار به عنوان شاهد در نظر گرفته شد. نمونهبرداری از خرچنگها در۲ مرحله کوتاه مدت (۷۲ ساعت) و بلند مدت (۱۴ روز) پس از شروع آزمایش صورت گرفت. پس از انجام مراحل معمول بافتشناسی، رنگآمیزی به روش هماتوکسیلین- ائوزین انجام شد. عوارض مشاهده شده در آبششها شامل: شکسته شدن سلولهای پیلار و فروپاشی تیغه، هیپرپلازی، نکروز، جدا شدن کوتیکول، چماقی شدن رئوس انتهایی آبشش، واکوئله شدن، بدشکلی در راس آبششها و انحراف اندک تیغهها و در هپاتوپانکراس شامل: آرایش غیر عادی لومن، نکروز، ضخیم شدن لامینا بازال، افزایش در تعداد سلولهای B، حضور سلولهای RI و گسترش حفرههای خونی بود. مقایسه بین دو گروه مختلف زمانی نشان داد که ارتباط مستقیمی بین زمان و شدت آسیبهای ایجاد شده وجود دارد.

Keywords:

Crab , Biomarker , Heavy metal , فلزات سنگین , غلظت زیر کشنده , بیومارکر