تحلیل و ارزیابی حکمرانی آب در ایران بر مبنای اصول پیشنهادی OECD

مقوله حکمرانی آب به عنوان خط مشی های سیاسی، اجتماعی و اقتصادی ناظر بر نحوه مدیریت و بهره برداری منابع آب، امری زمینه ای بوده که بطور غیرمستقیم بر روش های تصمیم گیری و اجرای برنامه ها شامل "چه کسی"، "در چه سطح و زمانی"، "چه اقدامی" تاثیر می گذارد. در این پژوهش، برمبنای اسناد علمی و مصاحبه تخصصی نیمه ساختار یافته، مقوله حکمرانی آب در ایران مورد آسیب شناسی انتزاعی قرار گرفته و بر مبنای اصول OECD، سعی شده راه کارهای عبور از شکاف های آب در ایران ارائه شود. بنابر یافته های این تحقیق، وضعیت موجود ایران در راستای حکمرانی خوب آب تلقی نمی شود. هرچند، درک مدیران آب کشور در مقوله "چیستی" و "چرائی" قابل قبول است لیکن در درک "چگونگی" کمبود وجود دارد. به ویژه، اقدامات، بیشتر تابع سلیقه کنش گران و کمتر در راستای خیر عمومی و منافع بلندمدت بوده و ضرورت دارد نسبت به اصلاح روش حکمرانی آب در ایران برمبنای رجوع به فرایندهای چندسطحی، جلب مشارکت ذی نفعان و کنش گران، حذف تعارض منافع و ارتقاء شفافیت و عدالت اقدام شود. به پیمان سپاری امور اجرائی حوزه آب به خارج از حاکمیت و در نهایت، تمرکز بر انجام اقدامات زمینه ساز، شامل اندازه گیری، تحلیل، انتشار آزاد و پیوسته اطلاعات، آگاهی بخشی و آموزش و توجه به حقابه محیط زیست توصیه می شود.

Keywords:

Governance , water , OECD , sustainable development , حکمرانی , آب , OECD , توسعه پایدار