مقایسه برخی مشخصه های کمی قطعه مدیریت شده به روش دانگ واحد با قطعه شاهد (مطالعه موردی: جنگل های سری سه سنگده)

طرح جنگل داری سنگده در سال ۱۳۴۸ در قالب شیوه پناهی به اجرا درآمد و برش نهایی بین سال های ۱۳۷۰ تا ۱۳۷۴ انجام شد. این پژوهش به منظور مقایسه برخی مشخصه های کمی قطعه شاهد و یکی از قطعات دانگ واحد با نمونه برداری به روش منظم- تصادفی و ابعاد شبکه ۱۵۰×۱۰۰ متر در جنگل های سری سه طرح جنگل داری مذکور انجام شد. نتایج نشان داد که میانگین موجودی در هکتار قطعه شاهد و دانگ به ترتیب ۴۶۴/۲۷ و ۲۴۰/۹۵ سیلو، میانگین تعداد در هکتار، ۲۳۲ و ۵۹۹ اصله، متوسط سطح مقطع در هکتار، ۳۱/۶۹ و ۲۲/۷۴ متر مربع، میانگین قطر درختان، ۳۹/۹ و ۲۱ سانتی متر، متوسط ارتفاع، ۲۸/۳ و ۲۱/۲۷ متر و ساختار جنگل در قطعه شاهد دو و سه اشکوبه بود، اما در دانگ یک و دواشکوبه بود. متوسط تعداد در هکتار پایه های با قطر کمتر از ۱۲/۵ سانتی متر (زادآوری) در قطعه شاهد ۱۴۸۷ و در دانگ ۷۱۵ اصله بود که به جز در طبقه قطری ۷/۵ تا ۱۲/۵ سانتی متر، در طبقه های دیگر فراوانی پایه ها در دانگ نسبت به قطعه شاهد کمتر بود. در مورد متوسط موجودی، تراکم، سطح مقطع، قطر و ارتفاع درختان، بین قطعه شاهد و دانگ واحد اختلاف معنی داری وجود داشت، بنابراین با این که در برخی از مشخصه ها نتایج مورد انتظار به دست آمد و شیوه مذکور به نسبت موفق عمل کرده بود، اما با توجه به وجود پایه های مادری و زادآوری پیش بجا و آمیختگی، نتایج مورد انتظار به دلیل نحوه و دقت اجرای آن با شرایط مطلوب تا حدودی فاصله داشت.

Keywords:

طرح جنگل داری سنگده , نمونه برداری منظم- تصادفی , زادآوری , شیوه پناهی