امکان سنجی اجرای راهبرد توانمندسازی در ساماندهی سکونتگاه های غیررسمی ایران

توانمندسازی که به عنوان راهبردی لیبرال در راستای ساماندهی سکونتگاه های غیررسمی توسط بانک جهانی مطرح شده است؛ قابلیت اجرای آن در ایران با پرسش مواجه است، بنابراین، پژوهش حاضر در راستای این مسئله درصدد امکان سنجی اجرای ابعاد و شاخص های گوناگون توانمندسازی می باشد تا بر این اساس مشخص گردد که چه ابعاد و شاخص های توانمندسازی امکان بیشتر برای اجرا در کشور ایران برای ساماندهی سکونتگاه های غیررسمی را دارند. بعد از استخراج شاخص های توانمندسازی از منابع مختلف، این شاخص ها و زیرشاخص های آن ها به شکل پرسشنامه در ساختار روش تحلیل سلسله مراتبی(AHP) وارد شد و این پرسشنامه در میان ۳۰ نفر از خبرگان دانشگاهی و متخصصین اجرائی در حوزه های مسکن، توانمندسازی، برنامه ریزی اجتماعی، برنامه ریزی شهری توزیع شد. نتایج حاصل از پرسشنامه ها نشان می دهد که از ۶ بعد توانمندسازی، ابعاد تکنولوژیکی، زیست محیطی، اقتصادی، اجتماعی، حقوقی و اجرایی دارای بیشترین امکان اجرائی شدن هستند. همچنین امکان اجرائی شدن زیر شاخص های هر بعد نیز به دست آمده است که زیر شاخص های ایجاد دسترسی گروه های مختلف به تکنولوژی های ارتباطی، آموزش اینترنت و رایانه به زنان، یادگیری تعاملی در آموزش زیست محیطی از طریق تجارب دست اول بیشترین امکان اجرا و اصلاح سازمان های مردم نهاد، توسعه سازمان های مردم نهاد و ارتقا توانمندی شهروندان در اعمال نظارت بر روی مقامات کمترین امکان اجرایی شدن را دارا هستند. واژگان کلیدی: توانمندسازی، سکونتگاه های غیررسمی، امکان سنجی، روش تحلیل سلسله مراتبی.