اندازه گیری میانگین دوز کشنده اشعه ایکس ۶MV در موش های صحرایی ویستار

مقدمه: خطر جهش های ژنتیکی و آسیب به بدن برای بیماران و کارکنانی که در معرض پرتوهای یونیزان هستند، وجود دارد. استفاده از موادی که رادیکال های آزاد تولیدشده را با پرتوهای یونیزان خنثی می کنند، یکی از راه های کاهش این خطر است. برای مطالعه نقش محافظت کننده پرتویی این ترکیبات، باید میانگین دوز کشنده ای را که ۵۰ درصد از حیوانات در معرض تابش را در عرض ۳۰ روز از بین می برد (LD۵۰/۳۰)، تعیین کرد. این مقدار مبنایی برای مطالعه نقش محافظت کننده پرتویی روی حیوانات است. هدف این مطالعه بررسی میزان بقا یا مرگ ومیر در رت های تحت تابش با دوزهای مختلف اشعه ایکس برای تعیین میانگین دوز کشنده اشعه ایکس ۶MV بود. روش کار: در این مطالعه، از ۴۲ سر موش صحرایی ویستار نر و ماده با وزن تقریبی ۱۰±۱۶۰ گرم استفاده شد. حیوانات در حیوان خانه، در دمای ۲۵ درجه سانتی گراد و دوره نور-تاریکی ۱۲ ساعت نگهداری شدند و آب و غذا به صورت آزاد، در اختیار آن ها قرار می گرفت. حیوانات به طور تصادفی، به هفت گروه تقسیم شدند. شش گروه به ترتیب، با دوزهای ۴/۶ تا ۹/۶ گری با گام ۱/۰، اشعه ایکس دریافت کردند. گروه هفتم (گروه شاهد) هیچ دوز تابشی دریافت نکرد. رت ها به مدت ۶۰ روز بررسی شدند و نتایج مرگ ومیر آن ها ثبت شد. سطح معناداری برای آزمون های آماری ۰۵/۰P< در نظر گرفته شد. یافته ها: LD۵۰/۳۰ برای موش های صحرایی ویستار با وزن ۱۰±۱۶۰ گرم و سن ۱۶ هفته، ۶۴۱/۶ گری بود که با آنالیز پروبیت محاسبه شد. نتیجه گیری: از این نتیجه می توان برای بررسی اثر محافظتی مواد طبیعی و داروهای شیمیایی در مقابل اشعه ایکس بر بدن استفاده کرد.

Keywords:

Mean lethal dose (LD۵۰/۳۰) , X-ray , Wistar rat , میانگین دوز کشنده (LD۵۰/۳۰) , اشعه ایکس , موش صحرایی ویستار