مقایسه تاثیر دو نوع برنامه تمرین هوازی بر بیان ژن نروتروفین۴ و عملکرد حرکتی رت های دچار ضایعه نخاعی

مقدمه: هدف از این مطالعه بررسی اثر چهار هفته تمرین منتخب بر عملکرد حرکتی و بیان ژن نروتروفین۴ در هیپوکمپ رت های مبتلا به ضایعه نخاعی بود. روش کار: این مطالعه که از نوع تجربی است، روی رت های نر بالغ و جوان انجام شد. حیوانات به صورت تصادفی به ۶ گروه (کنترل سالم، سالم با پروتکل تمرینی اول، سالم با پروتکل تمرین دوم، ضایعه نخاعی، ضایعه نخاعی با پروتکل تمرینی اول و ضایعه نخاعی با پروتکل تمرینی دوم، هر گروه ۷ سر) تقسیم شدند. ابتدا، حیوانات تحت بیهوشی عمومی و آسیب نخاعی قرار گرفتند. پس از دو هفته ریکاوری، رت ها به مدت ۴ هفته، دو نوع برنامه تمرین هوازی انجام دادند. پس از انجام تمرین ها، تست حرکتی و تست های مولکولی برای سنجش تغییرات بیان ژن فاکتور نروتروفین۴ از هیپوکمپ حیوانات انجام شد. تجزیه وتحلیل اطلاعات توسط نرم افزار SPSS ۲۰.۰ انجام شد. سطح معناداری نیز ۰۵/۰ در نظر گرفته شد. یافته ها: نمرات تست حرکتی در گروه دریافت کننده تمرین در مقایسه با نمرات تست حرکتی گروه آسیب، افزایش معناداری داشت. بیان ژن نروتروفین۴ در مدل آسیب نخاعی نسبت به گروه کنترل کاهش معناداری داشت، همچنین، بیان این ژن در گروه آسیب نخاعی + تمرین ۱ و در گروه آسیب نخاعی + تمرین ۲ نسبت به گروه آسیب نخاعی افزایش داشت؛ اما این افزایش بیان بین دو گروه آسیب نخاعی + تمرین تفاوت معناداری را نشان نداد. نتیجه گیری: پروتکل های تمرینی در این مطالعه علاوه بر ایجاد بهبود حرکتی در حیوانات دچار ضایعه نخاعی، بر بیان ژن نروتروفین۴ موثر هستند و می توانند عاملی برای رشد آکسونی و بقای نرونی در بهبودی ضایعه نخاعی باشند

Keywords:

Aerobic exercise , Motor activity , Neurotrophin-۴ , Spinal cord injury , آسیب طناب نخاعی , نروتروفین۴ , پروتکل تمرین , عملکرد حرکتی