مفهوم امامت در پرتو آیه ابتلای حضرت ابراهیم (ع)

امامت مقامی الاهی است که به برخی از پیامبران و بندگان برگزیده،عطا می شود.تفسیرها و برداشتهای متعددی از امامت ارایه شده و بر همین اساس،مبانی متفاوتی در فهم مقام امامت به وجود آمده است.امام به معنی کسی است که از او تبعیت می شود.بر اساس آیهء ۱۲۴ سوره بقره و با استناد به آیات و روایات،مقام امامت، عهدی الاهی است که به جعل خدا صورت می گیرد و از مقام نبوت و رسالت افضل است.مقام امامت پس از ابتلایات الاهی،به حضرت ابراهیم علیه السلام عطا شده است. برخی از مفسران اهل سنت،امامت مطرح شده در آیه را به نبوت و رسالت تفسیر کرده اند.دیدگاه های مفسران اهل سنت از جمله فخر رازی،ذیل آیه مطرح و نقد و بررسی و سپس آراء مفسران شیعه بیان شده است.بعضی از مفسران نیز در تبیین آیه،مقام امامت تکوینی را مطرح کرده اند که تا حدودی متاثر از مبانی عرفانی و فلسفی است.

مفهوم امامت در پرتو آیه ابتلای حضرت ابراهیم (ع) Keywords:

تفسیر قرآن , امامت , مقام امام , معنی امام , تبعیت از امام , امامت تکوینی , امامت تشریعی , امامت-مفسران اهل سنت , امامت-مفسران شیعه