تعیین عوامل موثر در میزان بقای بیماران مبتلا به سرطان کولون بااستفاده از مدل بندی بقا

چکیده زمینه و هدف: سرطان های کولون و رکتوم، سومین سرطان شایع در دنیا هستند. این مطالعه جهت تعیین عوامل موثر بر بقای بیماران مبتلا به سرطان کولون مراجعه کننده به بیمارستان امید مشهد، طی سالهای ۱۳۸۵ تا ۱۳۸۹ اجرا گردید. مواد و روش کار: در این مطالعه ی هم گروهی تاریخی ۱۳۶ بیمار مبتلا به سرطان کولون وارد مطالعه شدند. اطلاعات دموگرافیک و بالینی بیماران جمع آوری شد. با توجه به محک آکائیک، بهترین مدل جهت برازش به داده ها انتخاب و عوامل موثر با استفاده از نرم افزار SAS تعیین شدند. سطح معنی داری ۰۵/۰ در نظر گرفته شد. یافته ها: میانگین سنی بیماران حین تشخیص ۲۲/۱ ± ۳۶/۵۷ سال بود. با توجه به محک آکائیک، مدل کاکس، مدل مناسب معرفی شد. بقای یک، دو، سه و چهار ساله به ترتیب ۷۶، ۶۲، ۵۶ و ۴۴ درصد و در این دوره ی پنج ساله، میانه ی بقا ۷۳/۳ سال بود. احتمال بقا برای بیماران بدون تجربه ی عود، بیماران در مراحل پایین تر سرطان و بیمارانی که سابقه ی مصرف دخانیات نداشتند، به طور معنی داری بیشتر است (۰۵/۰ > p-value) نتیجه گیری: با توجه به متفاوت بودن نتایج مطالعات مختلف، انجام مطالعات بیشتر جهت تعیین عوامل موثر بر بقای بیماران ضروری به نظر می رسد. میانگین بقا در بیماران نسبت به مطالعات مشابه کمتر است (۰۳/۳ سال) که تاخیر در تشخیص بیماری را می توان از عوامل پایین بودن این شاخص قلمداد نمود و چون مرحله ی بیماری به عنوان عامل موثر معرفی شد، تاکید به مراجعه ی زود هنگام جهت تشخیص، بایستی مدنظر قرار گیرد.

Keywords:

Keywords: Colon , Cox model , parametric survival models , Kaplan-Meier. , واژه های کلیدی: کولون , مدل کاکس , مدل پارامتری بقا , کاپلان مایر