اثرات قارچ های اکتومیکوریز در سازگاری گیاهچه های کشت بافتی بلند مازو (Quercus castaneifolia) در محیط گلخانه

انتقال گیاهچه ‍ ها به گلخانه، مهم ترین قدم در کشت بافت بوده و نیازمند یک مرحله سازگاری است. این مرحله خوگرفتن شروع زندگی اتوتروفی بوده و نیازمند ایجاد فرآیندهای فیزیولوژیکی ضروری برای بقا است. در مدت سازگاری، گیاهچه ها باید جذب آب و املاح را به موازات افزایش سرعت فتوسنتز بالا ببرند. در میان راهکارهای بهبود بقاء و رشد گیاهان کشت بافتی در گلخانه، تلقیح قارچ های میکوریزا، بعنوان روشی کارآمد معرفی شده است. در این تحقیق اثرات همزیستی اکتومیکوریزایی در ارتقاء سازگاری گیاهچه های کشت بافتی بلندمازو (Quercus castaneifolia) در گلخانه بررسی شد. بازیدیوکارپ قارچ Tricholoma acerbum از استان مازندران جمع آوری و کلنی خالص قارچی جداسازی شد. گیاهچه ها از طریق کشت جوانه های جانبی با تیمارهای ویژه هورمونی ریزازدیادی و با کشت خالص قارچ در آزمایشگاه و همچنین گلخانه تلقیح شدند. ۱۴ هفته پس از انتقال گیاهچه ها به گلخانه خصوصیات فیزیولوژیکی آن ها ارزیابی شد. براساس نتایج، تلقیح اکتومیکوریزا نه فقط برای استقرار و بقاء گیاهان در فاز سازگارسازی مفید بود بلکه وضعیت آبی و فیزیولوژیکی گیا هان را بهبود بخشید. بنابراین می توان برقراری این رابطه اکتومیکوریزایی را بعنوان راهکاری جهت افزایش تحمل گیاهچه های بلندمازو در برابر شوک انتقال به گلخانه و موفقیت تولید نهال در برنامه های احیائی جنگل های بلوط مد نظر قرار داد.

Keywords:

سازگاری , کشت بافت , همزیستی اکتومیکوریزایی